Phillip Island

Het regent buiten. Ik ben net thuis van een etentje met het werk en de ervaringen zitten te wachten om beschreven te worden. Hoog tijd dus voor een nieuwe blog. De dagen zijn kort hier en de nachten zijn lang. Het einde van de zomertijd hier heeft ervoor gezorgd dat niet alleen het tijdsverschil tussen Nederland en Australië in een week tijd van 10 naar 8 uur is versprongen (Maarten - je jetlag zal dus 2 uur minder erg zijn - wat een 'uur' minder jetlag hier ook moge betekenen), maar ook dat het om 5 uur (!) al begint te schemeren. Laat staan als het echt winter wordt. Daar hoef ik gelukkig niet aan te denken, want tegen die tijd zit ik al meer noordwaarts in Australië of pak ik al mijn derde zomer op rij mee, dit keer weer in Nederland. Herfst is het dus wel, met de tweede regenachtige dag op rij en een vooruitzicht voor nog enkele regenachtige dagen.. Gelukkig ben ik als Nederlander wel wat gewend en houdt mijn parapluutje het nog steeds vol.

Net dus een etentje gehad met het werk. Onze CEO is twee dagen in Melbourne en dat was reden voor een (onverwachts) etentje. Een wat minder 'classy' restaurant dan laatste keer, maar alsnog een restaurant waar ik zelf niet zo snel nog eens heen zou gaan. Kleine porties tegen hoge prijzen. Het was echter wel gezellig en het eten was ook best lekker. Brengt me tot een nieuwe update omtrent het werk. Vandaag heb ik mijn laatste handleiding afgemaakt - althans, de versie die nagekeken en beoordeeld kan worden en waar waarschijnlijk dus nog wel wat aan aangepast moet worden, maar ik ben blij dat ik mijn handleidingen waarop ik heb gefocust op tijd af zal gaan ronden :)

Eigenlijk vanaf het moment dat ik halverwege mijn avontuur was, gaat de tijd als een speer. Nog maar twee en een halve week werken en ik zal al gaan reizen. Toevallig heb ik gisteren gevraagd aan collega's of ze een backpack over hebben die ik kan gebruiken, en dat is het geval! Had er nog niet eerder aan gedacht, maar dit is toch een makkelijke manier om wat geld te besparen. Zoals jullie waarschijnlijk weten is deze stage onbetaald en gaat mijn banksaldo dus ook vrij rap achteruit (het is het echter méér dan waard), maar ik denk dat het wel tijd is om te onthullen dat ik zeer hoogstwaarschijnlijk een kadootje bij de Telstra shop mag uitzoeken. Telstra is een aanbieder van mobiele abonnementen en waarschijnlijk laat ik dan ook een iPad naar Nederland sturen. Leuk dat ze dit als blijk van waardering voor me doen!

De afgelopen anderhalve week zijn verlopen met een nieuw hoogtepunt en een nieuw dieptepunt. Het dieptepunt mag eigenlijk niet een dieptepunt genoemd worden, maar ik noem het meer zo voor het contrast. Vorige keer beschreef ik dat tijdens mijn verjaardag rode wijn op het tapijt was gemorst en dat het zout wel geholpen had, maar niet helemaal. Mijn huisbaas wilde dus dat ik iemand zou regelen die de vlek eruit zou halen. Die persoon kwam uiteindelijk niet (omdat hij te blind was om een parkeerplek te vinden), maar mijn huisbaas had gelukkig twee andere knapen geregeld die wel nog die dag kwamen. Dieptepunt was daardoor het verspillen van $55, maar dat gezegd hebbende ben ik blij dat de vlek weg is en mijn huisgenoten tevreden zijn (het zweet stond ze aardig in de naad bij het zien van de vlek en het zout). Bovendien zijn er ergere dingen die gebeuren kunnen.

Het hoogtepunt was afgelopen zondag, maar eigenlijk was het hele weekend er een die er wezen mocht. Eerst gaan we nog even terug naar de dinsdag daarvoor - de dag waarop we afscheid namen van Camille (voor even). Haar werk in Melbourne was op mijn verjaardag geëindigd en ze zit nu in Adelaide voor een proefperiode voor een baan in architectuur. Woensdag vertrok ze per bus en daarom hadden we dinsdag een maaltijd bij haar thuis met Jacques, huisgenoten van haar en mij. Vraag me niet precies hoe of wat, maar ook de relatiecrisis tussen Jacques en Camille is over - ze zijn weer bij elkaar. Voor mij een geruststelling dat ik er niet meer tussenin zit. Hoe dan ook, het was een leuke avond! Komend weekend komt ze echter alweer (tijdelijk) terug naar Melbourne om haar verjaardag te vieren en wie weet gooien we er zaterdags ook nog een dagtripje tegenaan. Dat is nog even afwachten, ook vanwege het weer. Een kort weerzien dus alweer na een korte tijd!

Nu dan het hoogepunt. Een letterlijk hoogtepunt was om op de hoogste rij te staan van de MCG - de Mighty Cricket Ground - een cricket ground die is uitgegroeid tot een stadion die plaats biedt aan 100.000 mensen. Mijn begeleider, Jacques en ik hadden kaartjes voor de footy wedstrijd Collingwood - Geelong en als sportliefhebber wilde ik maar al te graag dit stadion zien (ook al gaan we 2 mei met het werk ook met een grote groep). Mooie bijkomstigheid was dat Jacques en ik eerst tegen een goedkoper tarief het museum konden bezoeken. Deze was niet heel spectaculair, maar leuk genoeg om gezien te hebben. Daarna gingen we onze plekken opzoeken welke in het midden van de lange zijde op de eerste ring waren. Ze waren wat duurder dan normaal, maar de belevenis is weer een heel stuk anders dan vanaf de derde ring in Etihad Stadium, waar we de vorige twee keer zaten. Meer dan de moeite waard! Bovendien was het ook een spannende match waardoor het publiek zeer opgetogen raakte aan het eind van de wedstrijd en de spanning voelbaar was.

Gelukkig hadden we die nacht een extra uurtje slaap door het ingaan van de wintertijd, want om 8 uur moesten we al een huurauto ophalen voor hét echte hoogtepunt van het weekend. Die 8 uur had ik nodig ook. Ik voelde me wakker, maar dat was ik blijkbaar toch niet helemaal toen ik gevraagd werd mijn rijbewijs en credit card te geven. Waarom wist ik niet, maar de dame achter de balie begon mijn foto te vergelijken met mijn gezicht en zei dat dat wel op elkaar lijkt (ondanks dat er een paar haartjes meer zijn nu). Daarna vroeg ze echter weer om mijn rijbewijs, waarop ik vol overtuiging antwoordde: 'dat is mijn rijbewijs'. Nou, dat was het dus niet. Een donkerrood boekje met bladzijdes is eerder iets wat lijkt op een paspoort en dat was het in dit geval dus ook. Gelukkig had ik mijn roze pasje ook bij de hand waardoor het huren van de auto daarna vlotjes verliep.

Toevallig hadden Jacques en ik dezelfde auto als toen we naar de Dandenongs gingen. Dit keer was ik echter de gelukkige die mocht rijden. En dit keer waren we zo gelukkig dat de trip naar Phillip Island ging. Dandenong National Park was leuk, maar Phillip Island is toch echt het betere werk. Prachtig eiland! Bekend om zijn de Pinguin Parade (ja, pinguïns in Australie), maar toch zeker minstens net zo aantrekkelijk om zijn natuur! Waar de eerste wandeling aan de noordkant van het eiland nog een beetje standaard was, was elke wandeling daarna aan de zuidkant adembenemend op zijn eigen manier. We hadden perfect weer - een graad of 24, een heerlijk zonnetje en een briesje wind. Ideaal dus voor een korte broek, t-shirt en een beetje zonnebrand. Ideaal ook om op blote voeten door het zeewater te lopen, aangezien de meeste looproutes die we deden zich gedeeltelijk of helemaal op het strand bevonden. Dat geeft echt een gevoel van vrijheid!

De eerste route aan de zuidkant die we deden begon op het strand, waarna we via een trap de rotsen op klommen en langs deze rotsen naar een punt liepen met mooie uitzichten over de kustlijn. De tweede route bevond zich geheel op het strand en leidde naar een rotspartij met enkele spelonken waar het water door liep. Erg speciaal, maar minstens zo leuk was dat door de wind de golven zeker een aantal meter hoog waren en hard tegen de rotsen uiteensloegen. Ik denk dat deze (korte) wandeling mijn hoogtepunt van de dag was. De derde wandeling was echter ook zeer de moeite waard. Een korte wandeling opnieuw (elke wandeling was kort of in ieder geval niet al te lang - zodat we in totaal een redelijk aantal wandelingen konden doen van in totaal een kilometer of 10), die dit keer langs de rotslijn uitzocht bood op een scheepswrak. Niet slechts een anker die boven het water uit stak zoals bij de Great Ocean Road, maar een heel stuk voorsteven. Hier tussendoor zijn we nog even snel lang het circuit gereden dat op Phillip Island is (het was echter te duur om te bezoeken), waarna we naar de uiterste westpunt zijn gereden. Hier kwamen rond schemer de pinguïns.

Eerst was het echter nog tijd voor de Nobbies. Aangelegde steigers zorgden ervoor dat we mooi uitzicht hadden op het water en de rosten. Iets wat nog mooier werd doordat de zon onder begon te gaan. De nog steeds hoge golven en harde wind zorgden ook hier ervoor dat er mooie foto's geschoten konden worden. Daarna werd het kou lijden. Je zou denken dat het kijken naar pinguïns in de natuur een en al feest is - nou dat is het dus niet. Om een goed plekje te bemachtigen moet je aardig op tijd zijn en dat waren we gelukkig. Om half 6 zaten we tweede rij en klaar om de pinguïns het water uit te zien komen. Pinguïns, die beesten verwacht je toch eigenlijk alleen op de zuidpool - tenminste, dat verwachtte ik niet voordat ik naar Australië kwam. Ze leven dus echter ook op dit plekje in Australië en de reden werd ons tijdens het wachten meer dan duidelijk. De wind kwam rechtstreeks van de zuidpool! Daar zit je dan een uur te wachten. Waar ik eerst nog zo enthousiast was over onze korte broek en t-shirt kan ik nu wat minder enthousiast zijn. Jacques, de arme jongen, is Frans en niet echt gewend aan koud weer. Ik ben gelukkig Nederlander, dus voor mij viel het met m'n vest aan nog wel mee. Hoe dan ook, minuten verstreken met het kijken naar foto's, golven en (domme) zeemeeuwen, en in die minuten werd het steeds een beetje kouder. Jacques klaagde al vanaf minuut 1 en vreesde met grote vrezen dat hij ziek zou worden (ik geloof dat dat nog wel meevalt). Voor mij werd het na een minuut of 50 toch ook wel koud, maar gelukkig kwamen de pinguïns niet heel veel later. Deze komen als het donker is het water uit en dat was iets over half 7. Wat moet je daar nou van verwachten? Nou, ik had echt geen flauw idee. Maar wat het was was het en het was een schouwspel op zich. In kleine kolonies van een pinguïn of 20 a 30 komen ze het water uit. Denk hierbij niet aan de koningspinguïn, maar aan de kleinste pinguïnsoort die er bestaat. Ze proberen het water uit te komen en laten zich met golven mee het strand op drijven, maar worden ook net zo hard weer terug de zee in gesmeten wanneer de golf zich terugtrekt. Zo gaat dat een aantal golven op rij. Dan, wanneer ze eenmaal op het strand staan, begint blijkbaar het tellen. Zijn we compleet? Missen we iemand? Oh ja wacht, Henk is er nog niet. En hops, daar gaan ze - ze rennen gewoon weer terug de zee in! En dat tot drie keer aan toe. Of de helft van de groep rent het strand over naar de rotsen en de andere helft rent terug. Iets wat ze nog meer van de leg brengt. Na een tijdje hadden de pinguïns die wij konden zien echter de oversteek gemaakt en was het voor ons tijd om onze zitplaats te verlaten. Wanneer je terugloopt heb je echter nog de mogelijkheid om deze pinguïns van veel dichterbij te bekijken. Foto's maken was niet toegestaan, dus jullie moeten het doen met de verhalen. Helaas is het een enorme toeristische attractie en dat doet wel wat af van de belevenis, maar bijzonder was het zeker! Het was voor Jacques en mij niet zozeer het hoogtepunt, maar wel een mooie toetje. Een klein hoogtepuntje was dat we weer de warme auto in konden, dit keer op weg naar huis. Phillip Island is zeker het bezoeken waard!

Buiten dat was het een gewone anderhalve week, met over het algemeen diners met Jacques, maar dit keer ook weer eentje bij Enrico thuis. Pasta voor de verandering, maar ook weer lekker en gezellig. Hopelijk kan ik jullie volgende keer weer wat meer goed weer brengen, maar het lijkt erop dat het toch wel hoog tijd wordt om Melbourne te verlaten. Tasmanië zal nog wel fris worden. Daarna moet het in principe alleen maar weer warmer worden! De temperatuur is overigens nog steeds zeer aangenaam. Het is alleen een stukje natter en donkerder. Bijgevoegd weer wat fotootjes en ik wens jullie nog een fijne week en tot de volgende keer!