No drama, Nutella en meer

Victoria ligt achter ons. Byron Bay ligt voor ons. En er is genoeg gebeurd in de tussentijd. Maarten en ik zijn aardig op reis! In de vorige blog heb ik jullie achtergelaten bij de McDonalds in Victoria. Niet veel later kwamen we in New South Wales (waar Sydney ligt) om meteen door te stoten naar de Australian Capital Territory, waar Canberra ligt - de hoofdstad van Australië. Het eerste dat opvalt als je Canberra binnenrijdt is dat het een stad is die in geen enkel opzicht te vergelijken is met Melbourne. Het is veel kleiner, rustiger, autovriendelijker en daardoor overzichtelijker. Bij de tourist information kregen we te horen waar een camping in de buurt was en van daaruit konden we eigenlijk zo met ons busje de stad weer in. We hoefden dus geen gebruik van het openbaar vervoer te maken. Ons plan was om twee dagen te blijven in Canberra, waarvan we de eerste alleen de middag hadden. Op het programma stond de War Memorial, een herdenkingsmuseum voor alle Australiërs die in oorlogen gevochten hebben of gestorven zijn. Met de rondleiding kregen we een mooie indruk van hoe Australië betrokken is geweest bij verschillende oorlogen, inclusief de Tweede Wereldoorlog. Als afsluiting aanschouwden we de last post (die doen ze elke dag), een soort ceremonie zoals wij die kennen op herdenkingsdag. Wij waren hier op Bevrijdingsdag, dus in die zin hebben we ook stil gestaan bij onze herdenking. De eerste cultuur in Canberra was gesnoven. Canberra staat sowieso te boek als cultuurstad, met vooral musea die de moeite waard zijn. Na alle national parks was dit een welkome afwisseling.

De volgende dag hadden we een druk schema. Niet alleen wilden we het National Museum en de Parliament House bezoeken. We wilden ook naar de bibliotheek om spullen op te laden, foto's te organiseren en het internet te gebruiken. En in de avond hadden we afgesproken met collega's wat te eten. Het National Museum was een beetje zoals het museum in Melbourne. Een diversiteit aan allemaal verschillende dingen die opzich leuk zijn om te zien, maar waar je ook niet ál te lang wil blijven hangen. Voor het Parliament House gold eigenlijk hetzelfde, al waren de uitzichten over Canberra vanaf het dak best mooi! Na die twee dagen hadden we Canberra dus wel gezien. De moeite waard om heen te gaan, maar zeker niet langer dan twee dagen. Precies zoals ik van alle kanten al gehoord had.

Hoeveel mensen zouden voor twee nachten een camping boeken om er vervolgens na de eerste nacht al weg te gaan? Niet veel geloof ik. Maarten en ik wel. Zoals gezegd hadden we die avond met collega's wat gegeten en gedronken (was gezellig en goed om er nog een paar te zien!), toen we het voorstel kregen dat we wel bij een van hun konden blijven slapen. Nou - het was die nacht ervoor -2 graden geweest, dus daar zeiden we maar al te graag ja op. Zo sliepen we dus bij een collega met een overdosis aan films, eten en katten (4). Het was niet het schoonste huis en 's nachts kwam er af en toe een walm aan kattenpis m'n neus binnendringen, maar dat neem je graag op de koop toe als het alternatief in een busje slapen is in de kou. We waardeerden het dus dat we daar konden slapen!

Onze volgende grote stop zou Sydney zijn, maar we hadden twee dagen om daar te komen. Twee overbruggingsdagen weer dus, maar dit keer wel met enkele bezienswaardigheden op het programma, in tegenstelling tot de dag tussen Wilsons Prom en Canberra. Dit is daardoor een mooi moment om eens in het algemeen te beschrijven hoe ons reizen eruitziet en hoe het bevalt. Grofweg zijn er twee soorten dagen te onderscheiden - die waarin je eindigt bij een stad en die waar je niet eindigt bij een stad. Die waarbij je eindigt bij een stad zijn een stuk aangenamer. We leven hier met het daglicht mee, en als er iets is waar Australiërs geen kaas van gegeten hebben, dan is het wel de daylight savings (zomer-/wintertijd). Doordat de klok een uur terug ging is het nu best vroeg licht en tussen 5 en 6 uur is het in no time donker. Dat betekent dus dat het prettig is om vóór die tijd al een camping te hebben. Dat is tot nu toe ook het zwaarste van het rondtrekken in het busje. Doordat het zo vroeg donker is moeten we soms nog in het donker naar een camping zoeken, waar we vervolgens ons eten moeten maken. Als er geen keukenfaciliteiten zijn, gebruiken we ons eigen pitje die met een beetje wind er een jaar over doet om eten warm te maken. Dit was wel iets waar we aan moesten wennen. Gelukkig hebben we op de laatste campings wel steeds faciliteiten gehad waar het koken sneller ging. Bovendien is het een stuk warmer nu (op afgelopen nacht in de Blue Mountains na), waardoor ook het slapen in een busje wat prettiger is. Het slapen, dat gaat dus ook met het daglicht mee. Eigenlijk zorgen we na het eten er altijd al voor dat we in bed kunnen liggen en niet meer naar het toiletgebouw hoeven. We hebben namelijk niet echt licht of het is te koud om buiten te zitten. Daardoor komt het voor dat we rond 8 uur al in bed liggen en rond half 10 gaan slapen, om de volgende dag weer vroeg op te zijn om aan den nieuwe dag te beginnen. In Sydney hadden we toch wel een record door om 7 uur al klaar te zijn. Ik was toen dan ook mijn blog alvast aan het voortypen in Word. Hoe dan ook, bovenstaande is vooral wennen als we niet in een stad eindigen. Het koken valt namelijk het meeste tegen vaak en als we in een stad zijn zorgen we er altijd voor dat we daar eten voordat we weer terug naar de camping gaan. Zo zijn we Canberra doorgekomen en ook drie dagen Sydney. De laatste dagen in de Blue Mountains hebben we steeds van de campingfaciliteiten gebruik gemaakt en zijn we in de keuken blijven zitten, waardoor we ook niet zo heel vroeg al ons bed in doken. Afhankelijk van de camping die we vinden kan het dus ook wel meevallen! Het blijft echter wel best koud 's nachts. Overdag hebben we prima weer.

Waar dat dus de mindere kant kan zijn aan het reizen, is datgene waar we niks over te klagen hebben de dingen die we zien! Op onze weg naar Sydney kwamen we bij een tourist information met de simpele vraag waar de Illawarra Fly was, om vervolgens een uur (!) lang te horen wat leuk was in de omgeving en in Sydney en waar een goede camping was. De vrouw was zelfs zo enthousiast over mijn horloge dat ze er een foto van wilde maken. Het kan allemaal maar in Australië. Ze heeft ons echter wel flink geholpen. 'Kan jullie auto offroad?', was een van de vragen die ze stelden. Zo ja, dan zou dat ons brengen bij mooie uitzichten over Kangaroo Valley. Zo nee, dan niet. Maarten en ik hadden uit tijdsoverwegingen besloten om het niet te doen, maar Maartens kaartleeskunsten brachten ons er toch. Maartens kaartleeskunsten zijn er namelijk nauwelijks. En dat was maar goed ook. Of onze auto offroad kan was een best logische vraag, want we moesten een aardig eind over onverharde weg waar we zelfs door een klein beekje moesten rijden! De uitzichten die we daarna zagen waren echt mooi. Stel je eens voor dat je op een berg staat we je honderden meters ver over beboomde heuvels kan kijken. Dat zagen we. Met een watervalletje als extraatje.

Maargoed, ons eigenlijke doel was dus de Illawarra Fly, een treetop walk zoals ik ook al aan de Great Ocean Road had gedaan. Op de weg naar de 'eigenlijke' tree top walk zagen we lyrebirds - vogels die ik met een beetje geluk al eerder had kunnen spotten, maar nog nooit gespot had. Nu dus wel! In de hoop dat het geritsel in de bosjes een slang was kwamen er ineens een stuk of vier van deze beesten de bosjes uit rennen. Dan de treetop walk zelf. Deze was wat minder dan de vorige (hij was wat minder wiebelig en divers), maar desalniettemin ook leuk! Hoogtevrees heb ik nauwelijks, maar op een bepaalde hoogte heeft iedereen hier wel wat last van. Op de toren van 45 meter viel het deze keer echter meer dan mee. Waarschijnlijk omdat deze veel minder wiebelig was dan de vorige keer, toen ik wel zorgde dat ik niet te lang aan de leuning zou leunen. De uitzichten over de boomtoppen en over de omgeving waren er weer om mooie foto's van te maken.

De volgende stop was een blowhole in Kiama. Een blowhole is een soort gat tussen rotsen waar het zeewater met zo'n kracht in stroomt dat het uiteenslaat en omhoog gespoten wordt. Als je precies wil weten hoe die in Kiama werkt, raad ik aan om er heen te gaan, want er staat een bord die het beschrijft. Bovendien was dit echt fantastisch! We hebben al wat blowholes en uiteenslaande golven gezien, maar dit sloeg echt alles. Het was niet een blowhole waarbij de golven alleen uiteenslaan op rotsen. Het was een blowhole waarbij de zee van twee kanten met een flinke vaart op rotsen en elkaar slaat en daardoor meters hoog de lucht in gaat. Met een beetje pech werd je aardig nat als je net naar een ander uitzichtpunt liep wanneer dit gebeurde. Die pech hadden Maarten en ik.. ;)

Na een nacht op een camping aan de kust omdat de weg die we wilden nemen was afgesloten, gingen we de volgende dag naar Royal National Park. Een national park vlak onder Sydney, om vervolgens meteen door te stoten naar Sydney. Toeval of niet, maar op de camping bij Sydney kwamen we precies dezelfde mensen tegen die we die dag ervoor op de camping aan de kust ook ontmoet hadden waar we de opgehouden werden omdat de weg was afgesloten. Royal National Park - dit was een park waar je zeker niks aan zal missen als je er niet heengaat, maar als je tijd hebt is het een korte stop waard. Maarten en ik deden eerst een wandeling die begon in het meer beboomde gebied, om vervolgens aan de kust op de rotsen verder te gaan tot een strand. Het eerste deel was niet heel spectaculair, net zo min als het strand. Het deel op de rotsen was echter bijzonder! Deze rotsen liggen meters boven zeeniveau maar blijkbaar heeft de zee er ooit wel flink huisgehouden want je kon alle verschillende lagen en kleuren zien door de erosie die over de tijd heeft plaats gevonden. Dat leverde een mooie wandeling op! Na vervolgens een paar lookouts, wandelingen en watervallen te hebben aangedaan die het vermelden op de kaart minder waard waren, kwamen we bij een lookout waar je over de weg uitkeek die was afgesloten - de Seacliff Bridge. Een weg die letterlijk een stukje boven de oceaan slingert. Helaas konden we er dus niet overheen rijden, maar het uitzicht hadden we toch!

We besloten om niet al te laat weer te vertrekken, om op tijd aan te komen bij onze camping bij Sydney. Sydney dus. Waar Canberra heel anders was dan Melbourne, is Sydney weer meer vergelijkbaar met Melbourne, maar dan veel erger. Melbourne en Sydney zijn verreweg de grootste steden van Australië en Sydney is qua inwonersaantallen iets groter dan Melbourne. Qua drukte, hectiek, auto's en gevoelsgrootte lijkt het wel tien keer groter. Wat een drukte zeg. En daar leidde onze navigatie ons busje lekker doorheen. Zo hadden we de bijzondere ervaring om over de Harbour Bridge het echte centrum weer uit te rijden! Niet veel later vonden we onze camping waar we gingen eten om ons klaar te maken voor de volgende dag, wanneer we echt Sydney in zouden gaan. Tijdens het eten ontmoetten we nog twee Nederlanders (de wereld is klein) die zeiden dat er vanuit de camping een kleine tour zou zijn over de camping om het nachtleven te bekijken. Nachtleven in de zin van dieren die 's nachts actief zijn. Hierdoor weet ik nu meer van possums (buidelratten) dan ik ooit had gedacht, maar kan ik ook flying foxes (vleermuizen), brush turkeys (zwarte kalkoen) en een bandikoot (soort muis die beweegt als een konijn) op mijn lijstje zetten. Niet wetende dat we de brush turkey later alleen maar zouden zien. Het bijzonderst was om een possum met baby op de rug te zien!

Sydney - waar denk je aan bij Sydney. Waarschijnlijk vooral aan de Opera House en de Harbour Bridge. Dat was ook het eerste wat we zagen toen we de volgende dag de stad binnenliepen. En dat is mooi! In die zin is het al een stuk toeristischer dan Melbourne, wat niet echt een grote toeristische trekpleister heeft. Op aanraden van het vrouwtje bij de toeristeninformatie waren we een halte voor de Harbour Bridge uitgestapt, om hier overheen te lopen naar de Opera House en dan vervolgens nog een bocht langs de kust te maken om ze allebei in een plaatje te kunnen vangen. Dat was een goed advies! Bij de Opera House hebben we een rondleiding genomen waardoor we de theaterzalen ook een beetje konden bekijken. Dan kom je te weten dat het ontwerp voor het gebouw er was voordat überhaupt zeker was dat het te realiseren was, maar dat is uiteindelijk (gelukkig) toch gelukt. Wat is dat gebouw gaaf! Zeker als je erover nadenkt dat andere ontwerpen voor dezelfde plek vooral rechthoekige of ronde ontwerpen waren. Na de wandeling langs het water naar het uitzichtpunt voor de Harbour Bridge en de Opera House samen kwamen we nog langs een boom met allemaal lorri's. Misschien ken je die beestjes wel van Avifauna, waar je er tussen kan lopen en kan voeren en ondergescheten worden (oma, dit weet je waarschijnlijk nog wel ;) ). Toen langs een kunstmuseum door naar St. Mary's Cathedral, wat wel even de moeite waard was om doorheen te lopen. Vervolgens zijn we via wat winkelarcades naar de Sydney Tower gegaan, waar je een uitzicht hebt over de stad vanaf 285 meter hoogte. Ondanks dat het mooie uitzichten biedt vond ik deze in vergelijking met de Eureka Tower (waar je voor minder geld ook nog de Edge doet) en voor het geld wat tegenvallen. Omdat we die dag toch al flink aan het lopen waren, liepen we daarna maar door naar Chinatown wat nog wat gezellige drukte opleverde, voordat we gingen eten, nog een stuk terug liepen naar het station, nog even de Opera House in het donker bekeken en de trein terug naar de camping zouden pakken. Nu heb ik de laatste jaren vaak in de trein gezeten, maar wat ik nu zag heb ik nog nooit meegemaakt. Er zat een jongen een paar stoelen voor me met zijn gezicht naar me toe. Hij was een beetje mollig, at flink wat (ongezonde) broodjes en belde met een vriend om nog wat voor de avond af te spreken, toen hij een pot Nutella openmaakte, twee vingers er ver indoopte en deze begon af te likken! En niet gewoon schoon, nee brandschoon. Gadverdamme. Ik weet dat mijn huisbaas gewend was een lepel Nutella af te likken, maar dit.. dit sloeg echt alles.

De volgende dag was een dag om Maarten wat Australische dieren te laten zien. De dierentuin stond op het programma. Zelf keek ik hier niet zo naar uit omdat ik die in Melbourne al gezien had en veel Australische dieren al in het wild had gezien, maar deze dierentuin was veel mooier dan die in Melbourne! Geen weggegooid geld dus. Het is een dierentuin waar je eerst met de ferry naartoe moet varen, dan een ticket koopt en een kabelbaantje naar boven neemt, om vanaf daar langs de dieren naar beneden te lopen met af en toe een mooi uitzicht op de haven van Sydney, met als hoogtepunt qua uitzicht het giraffenverblijf met de Opera House en Harbour Bridge in de achtergrond. De locatie had niet beter gekund! Daarna namen we de ferry terug naar de haven, om een andere ferry te nemen terug langs de dierentuin naar Manley. Daar wisten we niet veel van, maar twee mensen hadden het los van elkaar al aangeraden, dus gingen we er maar naartoe. Dat duurde een half uur waarin ik me vrij nutteloos voelde en me afvroeg waarom we het gedaan hadden. Daar aangekomen troffen we echter wel een vrij gezellig strand-/surfstadje aan waar we lekker gegeten hebben! Uiteindelijk viel het dus alles mee.

Onze laatste dag in Sydney begon met het nog een keer verlengen van ons verblijf op de camping. Zoals jullie weten is 'no worries' een graag genoemd iets (je kan het ook overal voor gebruiken), maar de vrouw achter de balie gaf me dit keer toch een leuke variant. 'No drama'. Hij zit er bij mij nog niet ingebakken, maar ik ga proberen het een keer te gebruiken. Daarna gingen we weer richting Sydney om de 'restjes' te zien. Te beginnen met de St Andrew's Cathedral. Daar konden we flink lachen omdat we voordat we het goed en wel beseften ineens met een programmaboekje in ons hand naar de pas begonnen moederdagmis zaten te kijken! Op die manier hebben we toch even bij onze moeders stilgestaan, maar bij de volgende keer dat we allemaal moesten gaan staan zijn we toch maar stilletjes de kerk weer uitgelopen.. Onze volgende stops, het Powerhouse Museum en het Maritime Museum (met een stuk over de VOC) waren allebei grappig, maar geen must om te zien. Daarna wilde ik nog graag een groot Coca Cola reclamebord zien in het oosten van de stad, dus zijn we daar nog even heen geweest. Ook dit was wel leuk, maar ontstijgt de categorie restjes niet. Het was dus een vrij rustig dagje voordat we weer terug gingen naar de camping om de volgende dag richting de Blue Mountains te vertrekken.

De Blue Mountains liggen slechts op 50 kilometer van Sydney, dus we waren er vroeg waardoor we al snel konden gaan wandelen. Wat een uitzichten! Valleien vol bomen omgeven door steile rotsen. Erg indrukwekkend. Van de bosbranden afgelopen oktober hebben we weinig gezien. Deze waren in een ander deel dan waar wij waren en volgens mij ook afgesloten voor publiek. Er zijn wel 30 woningen door verloren gegaan en een groot stuk land mee verwoest. Dat zal weer jaren nodig hebben om te herstellen. Wij deden de eerste dag de National Pass. Vaak als ik een wandeling deed vroeg ik me af hoe in godsnaam de eerste persoon die wandeling gedaan en aangelegd had. Dat was nu weer het geval - alleen dan nog erger. Het leuke dit keer was echter dat er ook daadwerkelijk bordjes stonden waarom, hoe en wanneer het aangelegd is. Deze wandeling loopt langs de klif naar beneden naar de voet (of in ieder geval aardig laag) van een waterval en is ruim 100 jaar geleden (!) aangelegd door een man of 5 als gevolg van een soort wedstrijd om mooie wandelingen te creëren om toeristen te trekken. Nou - dat is ze zeker gelukt! Zoals gezegd dus heel veel treden (zowel natuurlijk als aangelegd) naar beneden om mooi zicht te hebben op de waterval en dan langs de rotsen weer langzaamaan omhoog met af en toe druipend watervalwater naast ons om weer terug bij het begin te komen. Mooi! Om de dag af te sluiten gingen we nog naar een lookout waar we een vallei inkeken. Ook deze was er een om in te lijsten.

De volgende dag kregen we het voor elkaar om twee lange wandelingen te doen die we eigenlijk in twee dagen gepland hadden, waardoor we iets voor op schema weer konden vertrekken. De eerste liep langs de klif naar de 'Three Sisters', drie bergtoppen op een rij, om vervolgens 900 treden af te dalen en terug te lopen langs de rotswanden. Je raadt het al. Die treden moesten we aan de andere kant ook weer omhoog. Nu waren dat er geen 900, maar een paar honderd zeker. Pff. Flink zweten maar we hebben het gered. Voordat Maarten goed en wel bijgekomen was waren we al bij de volgende wandeling, nu richting de Pulpit Rock. Deze begon ook met aardig wat klimmen en klauteren en wat modderige paadjes, maar werd daarna vlak en was vanaf daar ook goed te doen. Het nadeel van de wandelingen deze dag was dat je eigenlijk vanaf elk punt wel een beetje hetzelfde uitzicht had, maar dan vanuit net een andere hoek en soms net wat mooier. Dat was hier ook het geval, maar desalniettemin blijven de uitzichten fantastisch! Toch is het dan wel lekker dat je de volgende dag weer verder kan trekken, op naar waar we nu zijn, een camping bij Newcastle.

Newcastle, dat ligt een uurtje of twee boven Sydney - we zijn dus eigenlijk geen reet opgeschoten. Dit kwam omdat we in de Blue Mountains nog even dachten het toeristische rondje af te maken en wat grotten te bezoeken, voordat we naar boven zouden rijden. Dit duurde langer dan verwacht. De grotten waren mooi (we betaalden niet om er in te komen maar toch kreeg je al een aardige indruk) en Maarten denkt er een vogelbekdier (plattypus) in het wild te hebben gespot - ik spotte op de terugweg weer een egel (echidna) die vrij schuchter zijn, en we hadden een super uitzicht op een vallei die volkomen bedekt was met wolken, maar het rondje duurde daarna eindeloos waardoor we eigenlijk pas rond 3 uur / half 4 de Blue Mountains weer uitreden in plaats van vroeg in de ochtend. Daardoor zijn we nu in Newcastle op weg naar Port Stephens waar we hopelijk walvissen kunnen spotten om daarna door te stoten via een aantal stops naar Byron Bay. Echt naar de populaire surfkust dus! Het worden weer wat daagjes met veel rijden, maar net als richting Sydney en in tegenstelling tot de weg naar Canberra hebben we nu wat dingen op de planning staan, dus ik kijk ernaar uit. Vandaag vond ik een verspilde dag (gelukkig lagen we een dagje voor op schema), dus van de komende gaan we weer wat maken! Het zeewater horen we vanaf onze camping nu stromen, en het is nog steeds aangenaam weer. Hopelijk gaan we een wat warmere nacht tegemoet dan afgelopen nacht. En morgen eens kijken wat voor uitzicht over zee we eigenlijk hebben!

Groeten vanuit Australië, halverwege het eerste deel van Maarten en mijn trip. Tot de volgende keer en voor nu - no drama!