Pasen in Wilsons' Wilderness

In mijn vorige blog had ik gezegd dat er waarschijnlijk nog 1 blog vanuit Melbourne zal volgen. Mijn afgelopen weekend is reden genoeg om er toch nog eentje tussen te plakken. Een snelle update dus dit keer!

De vorige blog was ik gebleven bij Goede Vrijdag, vlak voordat Jacques en ik een Japanner op hadden gezocht omdat de supermarkt dicht was die dag. Een flinke schotel rijst met eend en daarnaast stukjes kip waren opzich goed te eten, maar een andere Japanner waar we wel eens gegeten hebben geniet toch mijn voorkeur. Tom kwam die avond terug van de Great Ocean Road en de volgende dag vertrok hij weer vroeg voor Phillip Island (waar ik 6 maanden over doe, doet hij even in twee dagen..). Reden voor mij om wat inkopen te doen - de eerste keer dat ik echt eens een soort van ging 'shoppen'. Shoppen in de zin van een goedkoop slaapzakje op de kop tikken voor mijn reis, evenals een oplader voor mijn telefoon voor in de auto en wat extra goedkope lockers voor mijn tas. Bovendien moest ik nog mijn verzameling uitbreiden met een schudkoker van Melbourne, en ik zou mezelf niet zijn als ik er dan ook meteen een schudkoker van Australië in het algemeen bij zou kopen. Gelukkig kon ik mijn eerdere drie schudkokers met de moeder van Lisa meegeven - dat scheelt weer in mijn bagage. Hopelijk heeft Maarten genoeg ruimte voor een hoop zooi (lees: schudkokers) om alvast voor me mee terug te nemen wanneer hij weer vertrekt.

Zondag was het Pasen en zondag was het tijd voor Tom en mij om eropuit te gaan. Een twee-daagse trip naar Wilsons Promontory National Park stond gepland: Tom & Tom in Wilsons Prom! En deze trip is het meer dan waard om in detail te vertellen. Met de heenweg zal ik jullie niet lastig vallen (dit was een uurtje of drie rijden), maar we beginnen bij de tourist information in het plaatsje Korumburra.

Korumburra dus, een plaatsje op ongeveer een uur vanaf de ingang van Wilsons Prom. Een plaatsje ook waar het bij de toeristeninformatie enorm druk was. De spontane meid (of het spontane meisje voor wie dat liever leest) hielp ons graag en ondanks dat het druk was, was ze erg behulpzaam in wat we kunnen zien in en rondom Wilsons Prom en was ze benieuwd naar waar we vandaan komen, hoe lang we al in Melbourne zijn etc. Reden genoeg voor ons om te vragen waarom het zo verschrikkelijk druk was. Dat bleek te zijn omdat achter de toeristeninformatie een Easter Hunt gaande was! Paaseieren zoeken dus. En voor $5 mochten we mee zoeken! Dat hebben we dus niet gedaan.. Mobiel internetbereik had ik niet meer daar, dus we moesten op instructie van de toeristenmeid onze weg vervolgen, langs plaatsen als Leongatha en Fish Creek. Zo gezegd, zo gedaan en zo waren we dus een uur later in Wilsons Prom. Nu begint dat met een lange rechte weg dus we moesten nog een stukje rijden om bij onze eerste wandeling te komen: de Mount Oberon Summit.

Mount Oberon Summit (3.4 km, 1 hour one way, moderate/hard)

Een berg dus. Een berg waarvoor we met de shuttle bus bij de voet van de klim moesten worden afgezet (dit was niet aan de voet van de berg). Een berg ook met vrij brede wegen, waardoor de wandeling zelf niet heel spectaculair was. Bovendien was het erg toeristisch zo op eerste paasdag. De shuttle bus zat vol en er waren teveel mensen dezelfde wandeling aan het doen om ze allemaal gedag te zeggen. Het uitzicht op de top was echter geweldig! Je komt letterlijk op een aantal rotsen aan die niet al te breed zijn waarbij je dus moet oppassen dat je niet te ver naar de rand gaat. Bovendien stond er een stevige wind. Dingen waardoor je je in Nederland wel twee keer zal bedenken voordat je daar rond gaat lopen, maar voor een backpacker geldt dat niet. Voor een backpacker geldt alleen het avontuur. En als Tom dan zegt dat hij net hoorde dat iets verderop op de rotsen ook een mooi uitzicht is, dan gaan we daar ook met goede moed op af. De uitzichten waren (vanzelfsprekend) redelijk hetzelfde - deze bestond uit bergen, bomen, oceaan, strand een rivier en alles wat nog meer te zien was - maar het was er een stuk minder druk. Mooi moment voor wat extra foto's dus!

Squeaky Beach (300 metres from car park, one way, easy)

Na een relaxte wandeling terug naar beneden en nadat we met de shuttle bus waren teruggebracht naar onze auto, gingen we richting Squeaky Beach, een strand waarvan iedereen zei dat je het zand letterlijk kunt horen knisperen tussen je tenen. Ik begreep waarom ze dat zeiden, maar het was niet zo extreem als verwacht. Mooi was het strand wel! Het was wat fris, maar er was geen reden om onze schoenen en sokken niet uit te doen en een stuk over het strand te lopen. Natte voeten zijn niet erg, maar we werden wel verrast door het zeewater van achter toen we een selfie aan het maken waren.. natte broek dus! Vooral voor Tom haha. Opnieuw mooie uitzichten, met net als in Phillip Island op rotsen stukslaande golven. Dit blijft indrukwekkend om te zien!

Whisky Bay (400 metres from car park, one way, moderate)

Tegen zonsondergang was ons plan om naar Whisky Bay te gaan, omdat ik supermooie foto's had gezien van Jacques, Camille, Mélanie, Pauline (de twee Françaises), Amanda en Daryl (de twee Amerikanen). Tom en ik hadden wat meer bewolking, waardoor de sunset minder mooi was, maar alsnog was het mooi om te zien - hoe snel het ook ging. Voordat twee mannen hun camera hadden kunnen opgezet was het hoogtepunt al geweest. Teruglopend begon het wildlife avontuur! De schemer was ingezet en dat is voor de dieren hier in Australië een reden om tevoorschijn te komen. Zo zat er bij de parkeerplaats dus ineens een kangoeroe, en dat blijft leuk om te zien!

Zoekend naar een bepaalde route die we (nog) niet konden vinden kwamen we enkele wombats tegen. Ja, wombats! Die vallen het best te omschrijven als een soort grote cavia's en die had ik nog niet kunnen spotten in Australië, dus dan gaat concentratie wel een stukje omhoog! Dan ben je weer even die Dutchman die net als iedere andere toerist enthousiast kan worden om een dier die Australiërs zelf waarschijnlijk wel vaak genoeg hebben gezien in hun leven. Het was al goed donker en Tom en ik besloten nog even om om een slagboom heen te lopen in de hoop wat meer wildlife te spotten. Dat was niet zo moeilijk, want na een paar meter zagen we al een kangoeroe. Oh nee - twee kangoeroes. Of wacht - daar zit er nog een. Nee kijk - nog twee! Kortom, vijf dus op een paar meter van ons af. Zo makkelijk kan het dus zijn om die beesten te zien! Helaas was het donker en ook het avonturiergehalte in een backpacker is niet oneindig, dus we besloten toch maar om terug te gaan naar de auto en onze slaapplaats op te zoeken.

Onze slaapplaats dus. Slaapplaats - heb ik daar al wat over gezegd? Nee, dat geloof ik niet. Nou. Slaapplaats. Dat kan heel standaard zijn, dat kan heel luxe zijn. Het kan een camping zijn of een mooi hotel. Het kan moeilijk te vinden zijn of juist heel makkelijk. In ons geval begon het als een probleem en eindigde het als iets wat te mooi is om waar te zijn (maar toch waar was). Door Pasen konden we geen geschikte accommodatie vinden, dus we hadden al in ons hoofd zitten dat we in de auto zouden overnachten. Onze enige hoop was dat ik Jacques kon vragen een mailtje te sturen naar de mensen waar hij gewerkt had (samen met Camille, de Françaises en Amerikanen), om te vragen of ze daar nog een slaapplaatsje over hadden. Het geluk was met ons, want we konden wel op de sofa slapen. Het geluk was wat minder met ons toen we ons realiseerden dat het stikdonker was en ik geen GPS kon gebruiken. Jacques had al gezegd dat het niet te zien is vanaf de weg. We hadden echter wel een adres. Dus besloten wij maar naar Fish Creek te rijden en te vragen of ze wisten waar het was. Na een eerste onsuccesvolle poging wist een andere vrouw ons te vertellen dat we een stukje terug moesten rijden, maar niet tot voorbij een bepaald punt - dan zouden we te ver zijn - en dan was het aan onze rechterhand. Erop vertrouwende (niet 100%) dat dit inderdaad zo was, gingen we maar die weg af rijden, en inderdaad, na een tijdje vonden we eindelijk de goede straat! Geloof me, als je in het stikdonker (voor je gevoel 11 uur 's avonds, maar hier toch echt pas kwart voor 7) op zoek bent naar een kleine straat waarvan je geen idee waar hij precies is, dan ben je als een kind zo blij wanneer je het vindt. De oprit die later volgde was een steile onverharde weg met scherpe bochten (deze kun je qua steilte wel vergelijken met die helling in Hongarije Erik, maar dit keer kwam ik niet stil te staan ;) ), waarna we aankwamen bij een gebouw wat je niet voor mogelijk houdt. Van de verhalen wist ik natuurlijk wel iets. Ik wist dat het een verbouwde kerk was en ik had er ook wel foto's van gezien. Ik wist echter niet dat het zo mooi was. Zeker van binnen. Met hele hoge plafonds en een soort Victoriaanse inrichting hadden Tom en ik het niet beter kunnen treffen. Van een vooruitzicht van een overnachting in een auto naast de weg naar een kingsize bed in een verbouwde kerk met fantastisch uitzicht. Dat hadden we dus echt niet durven dromen.

De mensen die er wonen, waren er niet, maar twee andere HelpXers (zo noem je de jongeren die er komen werken) waren er wel en lieten ons binnen. De Italiaanse en Franse jongen waren gastvrij en we mochten ook vrij veel gebruiken. Zo hadden we tweede paasdag dus toch een soort paasontbijt, met brood met ei en bacon! Geen paaseieren, maar daar maalden we totaal niet om. Bovendien - en dat kan ik jullie niet onthouden - de douche was geweldig! Zoals Tom zei (hij kwam eerst sprakeloos de kamer binnen toen hij klaar was), dit was de eerste douche die hij meemaakte waarbij hij niet zichzelf hoefde te bewegen om overal nat te worden. Je kon er gewoon onder staan en de stortdouche deed de rest. Nou - daar was geen woord van gelogen. Wat een verademing. Aan al het moois komt helaas een eind, maar ons moois ging weer over in wat anders moois: onze tweede dag in Wilsons Prom!

Cotters Lake and Beach (1.2 km, 30 mins one way, easy)

Om te beginnen een wandeling waar ons mogelijk emoes en kangoeroes beloofd waren. We waren vroeg (rond 10 uur) en waarschijnlijk de eerste op dit pad, want we zagen al gauw een kangoeroe. En niet veel later zagen we twee emoes - precies waar we het voor deden! Helaas liepen ze weg toen we uitstapten om foto's te maken, maar ik heb weer een dier van mijn onzichtbare lijstje kunnen afstrepen (dat ik ze in de dierentuin gezien heb telt niet echt). Vol goede hoop reden we naar de parkeerplaats om de looproute te doen en meer emoes te spotten. Helaas zagen we naast wat vogels geen dieren meer tot we op het strand waren. Op de terugweg zagen we echter wel een emoe in de verte. De eerste die we hebben kunnen vastleggen op camera! Omdat we ze echter van veel dichterbij wilden zien, besloten we deze wandeling tegen de schemering nog een keer te doen.

Lilly Pilly Gully Circuit (5.8 km, 2-3 hours return, moderate) & Mt Bishop Track (3.7 km from carpark, 1 hour one way, moderate)

Toen was het tijd voor onze lange wandeling van de dag. Een rondje door de natuur en als we er zin in hadden de top van de Mt Bishop. Nu moet je altijd in een lekker ritme komen en aan de voet had ik nog niet echt zin in de top. Kapot waren we zeker niet van de vorige dag, maar je voelt toch wel dat je gelopen hebt. Toen we echter op de splitsing kwamen om naar de top te gaan was het eigenlijk vanzelfsprekend dat we er ook heen zouden gaan. Het ritme zat er op dat moment goed in en die 2,2 km naar de top konden we ook nog wel aan. We waren er eigenlijk zo (het bleek niet helemaal de top te zijn) en het uitzicht was wederom geweldig. Dit keer voornamelijk beboomde bergen, mooi belicht door het zonnetje dat er stond. Opnieuw was de weg terug weer lekker relaxt, waarna we de Lilly Pilly Gully hadden afgemaakt. Deze was niet heel speciaal, maar de wandeling was een stuk leuker dan die naar de top van Mount Oberon, omdat ten eerste het pad veel smaller was en je je dus meer in de natuur waant, en ten tweede er veel minder toeristen waren.

Millers Landing Nature Walk (2 km, 40 mins one way, easy)

Voordat we weer wat wildlife walks zouden doen, wilde we deze wandeling naar een mangrove doen. Een wandeling die we dus vooral voor de mangrove deden. Een wandeling waarbij we dan ook totaal onverwachts een emoe voor ons het pad over zagen steken. Een heel eind weg, dat wel, maar reden genoeg om daarna extra op te letten. We konden de emoe nog net een stukje zien in de bosjes toen we langskwamen, waarna we nog een kangoeroe in de verte zagen, voordat we aan de kust kwamen. Bij de mangrove dus - de zuidelijkste ter wereld. Een mangrove is een stuk gebied waarbij er begroeiing is vanuit het zand en water. En dan voornamelijk het stuk dat bij vloed onder water en bij eb droog staat. Dat was leuk om te zien (niet veel meer dan leuk). De ontelbaar veel aangespoelde kwallen waren ook leuk om te zien. De weg terug was vrij saai. We besloten een iets andere route terug te nemen, wat toch nog een mooie anekdote opleverde. Normaal zijn beesten banger voor ons dan wij voor hun en normaal rennen beesten weg wanneer ze ons zien. Tom en ik realiseerden ons dat mensen in die zin vrij dom zijn, want toen Tom enorm schrok van een wegspringende kangoeroe in de bosjes naast ons, bleek dat onze eerste reactie is om te blijven staan om te kijken wat er zo'n plotseling geluid maakte, voordat het ook maar in ons opkomt om weg te rennen als het nodig is. In dit geval was het dus niet nodig, maar denk daar maar eens over na. Terugrijdend naar de grote weg waren de kangoeroes ons gunstiger gezind. Er zaten er drie langs de weg die het niet erg vonden dat we stilletjes dichterbij kwamen en ons dus toestonden om mooie close up foto's te schieten! Doordat het nog licht was, is dit een extra mooie ervaring!

Cotters Lake and Beach (poging 2) (1.2 km, 30 mins one way, easy)

Tijd om weer proberen emoes te spotten! Dit keer niet eens 1 emoe in de verte. Nee, geen enkele emoe te bekennen helaas. Dit was rond een uur of 4, toch nog ruim een uur voordat de schemering zou invallen. Wetende dat we nog een wildlife walk wilden doen voordat het donker zou worden, besloten we snel weer terug te lopen naar de auto, waarbij we in de verte een donkerder iets zagen - iets waarvan we nog niet eens zeker wisten of het een beest was, maar waarvan we toch al probeerden te herkennen wat voor beest het was: een emoe of een kangoeroe? Daarop gefocust was het een verrassing toen we ineens veel dichterbij kangoeroes in de bosjes zagen. Drie à vier kangoeroes die nieuwsgierig naar ons keken, maar die ons ook dit keer weer dichtbij lieten komen, zaten rustig te eten en zichzelf te krabben. Opnieuw foto's makende vergaten we te denken aan het donkere voor ons op het pad. Dat was maar goed ook, want ons enthousiasme om te proberen te herkennen wat voor dier het was (we dachten eerder een emoe dan een kangoeroe) was misplaatst toen bleek dat het niks meer dan een graspol was..

Prom Wildlife Walk (2.3 km return, 45 minutes one way, easy)

Bleef er een toetje voor ons over. De Prom Wildlife Walk hadden we lange tijd niet kunnen vinden, maar dat Tom er toch achter wist te komen waar deze begon was werkelijk waar een geschenk uit de hemel. Beginnend op een relatief klein grasveld spotten we alweer veel kangoeroes en een wombat. Een klein graspaadje verder lag er nog veel meer moois op ons te wachten. Een enorm groot grasveld vol, maar dan ook echt vól met kangoeroes. Het miezerde iets en er was een wandeling rondom het grasveld, dus in de kleine hoop dat we nog emoes konden spotten besloten we een stukje van de wandeling te doen, maar niet helemaal rond te lopen. Gelukkig besloten we wel ver genoeg te lopen, want eindelijk was het dan zover: emoes van dichtbij! En oh - er rende ook nog even een wombat voor ons uit de bosjes. Wat een prachtige ervaring. Kangoeroes, wallabies (kleine kangoeroes, maar ik kon ze niet echt uit elkaar houden, dus vandaar dat ik tot nu toe alleen kangoeroes genoemd heb), emoes en wombats allemaal bij elkaar. Veel mooier ga ik de wildlife in Australië niet meer zien denk ik! En alsof dat nog niet alles was, dook er toen we terugliepen nog een andere wombat op die al gras etende het niet erg vond om van heel dichtbij op de foto te gaan. Al deze dieren bezorgden ons gewoon kippenvel van enthousiasme! En over enthousiasme gesproken - twee Aziaten die op het kleinere grasveld bleven begonnen zowaar bijna te rennen toen we vertelden dat ze na het graspaadje nog veel meer dieren konden zien. Zo onderscheidt je dus de toerist van de local. Maar het is mooi om andere mensen blij te kunnen maken met gewoon een simpel advies.

Voordat het echt donker begon te worden besloten we weer naar huis te rijden. Wilsons Prom was in 1 woord (ja ik ga het toch weer gebruiken Tom) Á-MÁ-ZÍNG. Gewoon waanzinnig, adembenemend, gaaf, supermooi en spectaculair tegelijk. Misschien niet zozeer qua natuur (de Grampians waren enigszins vergelijkbaar en die vond ik mooier), maar qua wildlife ervaring staat deze met stip bovenaan. Hiervoor kom je naar Australië!

Na een kilometer of 9 op dag een en een kilometer of 19 op dag twee moesten we de donkerte weer trotseren en dit keer in extra barre omstandigheden. Alhoewel - bar- mijn telefoon was zo goed als leeg en de oplader die ik voor de auto had gekocht bleek niet te werken. Tom & Tom moesten dus borden lezen en zo de weg naar Melbourne zien terug te vinden. What's in the name - dat moet geen probleem zijn! En dat ging ons ook best goed af. In Australië leer je begrijpen waarom een auto groot licht heeft. Onverlichte, donkere wegen waar elk moment wildlife de weg over kan steken zorgen ervoor dat je deze maar al te graag aandoet en dat je ook extra oplet. Zonder kleerscheuren passeerden we echter de plaatsjes Fish Creek, Leongatha en Korumburra, voordat we op de highway (autoweg) net op tijd de afslag naar Koo Wee Rup konden nemen. Hierna kwamen we eenvoudig op de freeway (autosnelweg) richting Melbourne. Na een stop bij de McDonalds (traditie na een trip) moesten we toch maar mijn telefoon gebruiken om Melbourne binnen te komen. Dit deden we net op tijd, want vijf kilometer later moesten al van de snelweg af om tolwegen te vermijden. Na aanhoudend gepiep van mijn telefoon dat de batterij bijna leeg was, wist Tom nog gauw een benzinepomp te zoeken en de weg naar huis, dus dat hadden we uiteindelijk goed voor elkaar! Waar we eerst dachten dat we elkaar alleen in Melbourne zouden zien en helaas niet samen konden reizen, hebben we nu toch een tweedaagse trip samen tot een goed einde kunnen brengen. Een trip om niet snel te vergeten!

Vanochtend was het tijd voor Tom om de bus naar Canberra te pakken om richting het noorden gaan. Voor mij was het tijd om weer naar mijn stage te gaan. De handleidingen heb ik nu officieel afgemaakt (!) en we hadden een kleine afscheidslunch met zijn vieren. Helaas maar met zijn vieren omdat een iemand ziek was. De patatjes, lasagne, salades, kalkoen, fruitsalade, appeltaart en lamingtons (zoek maar op op Google - erg lekker!), waren echter goed te eten. En het grote afscheid komt nog op 2 mei!

Deze blog zal nu waarschijnlijk wel de laatste zijn voordat ik naar Tasmanië ga, omdat er deze paar dagen niet heel veel meer zal gaan gebeuren dan inpakken, dingen regelen en afscheid nemen van vrienden die ik hier gemaakt heb (en Maarten welkom heten). Hopelijk kan ik in de tijd dat ik weer terug ben in Melbourne na Tasmanië nog 1 laatste blog vanuit deze stad schrijven voordat ik verder trek. Voor nu lijkt het me leuk om een top-10 (geïnspireerd door Tom) samen te stellen van wat ik de afgelopen zes maanden gedaan en gezien heb. Hier dus een poging:

1. Great Ocean Road - Ik kan er niet omheen. Mijn eerste echte aanraking met de Australische natuur, waarbij ik zowel rots-/kustgebied als regenwoud gezien heb en waarbij ik de beste koala-ervaring heb meegemaakt waarbij een baby met moeder de boom inklom bij het zien van mijn hoofd.

2. Wilsons Promontory - Hij begon lager in de ranking, maar de wildlife die we aan het eind hebben gezien heeft dit national park toch op de tweede plaats doen eindigen. Het kippenvel gaf de doorslag!

3. Grampians - Geweldige wandelingen (soms met handen en voeten) en nog mooiere uitzichten. Gapende vergezichten die wij net voor de bosbranden hebben kunnen zien. Bovendien mijn eerste mooie ontmoeting met kangoeroes.

4. Phillip Island - De pinguïns waren het toetje - de wandelingen op en aan het strand het hoofdgerecht. Jacques en ik hadden echt het beste weer wat je voor dit eiland kon hebben. Ook zonder dat weer méér dan de moeite waard.

5. Australian Grand Prix - De Formule 1 - die kan natuurlijk niet ontbreken. Een beleving van de eerste tot de laatste minuut die het vooral moet afleggen tegen de natuur hierboven genoemd vanwege het feit dat het minder uniek is voor Australië.

6. Australia Day - En dan vooral de vuurwerkshow 's avonds. Een show zoals ik nog nooit gezien en heb en een meer dan goedmaker voor de vertoning tijdens Oud & Nieuw.

7. Hosier Lane - En alle andere graffiti alleys in Melbourne. Het is een soort verslaving van me geworden om eens in de zoveel tijd terug te gaan om te kijken of er nog nieuwe mooie kunstwerken te zien zijn! En het is ook een must see om bij een rondleiding aan (nieuwe) vrienden te laten zien wanneer ze langskomen in Melbourne.

8. Footy - Niet zo goed als voetbal, maar ik begin meer en meer voorkeuren te krijgen en snap het spel best goed. Als sportliefhebber kan deze traditionele Australische sport niet ontbreken in de top 10.

9. St Kilda Festival - Een groot, gratis festival met goede optredens en goed weer waarbij Lisa, Tristan, andere vrienden van ze en ik het goed naar de zin hebben gehad!

9,5. French Island - Niet zozeer voor het eiland, maar een dagje fietsen was gewoon lekker om te doen na een sportloos bestaan hier.

10. Mijn stage - Het klinkt misschien slijmerig, maar mijn stage verdient het laatste plaatsje. Zonder deze stage waarbij ik het enorm naar mijn zin heb gehad zou mijn verblijf in Melbourne een stuk minder leuk zijn geweest!

En dan heb ik de nummer 11 tot en met de nummer laatste nog niet eens kunnen noemen, met onder andere de Old Melbourne Gaol, Eureka Tower, Sea Life, Dandenong National Park, het dagje golf met mijn begeleider, White Night, Melbourne Zoo, Queen Victoria Night Market, Latin Festival, de buidelratten, het casino, Moomba Festival, de voetbalwedstrijd, Melbourne Museum en alle andere dingen die ik samen met vrienden hier heb kunnen doen. En het ontmoeten van vrienden uit Nederland mag ook zeker niet ontbreken!

Deze extra blog is nu dan ook ontzettend lang geworden en zal ik nu ook niet meer gaan nalezen (probeer de foutjes altijd te beperken - lukt niet altijd) - dat komt morgen wel. Een paar foto's gooi ik er nog wel even op! Helaas moet ik rekening houden met een limiet van 150 foto's op mijn blogs, dus ik moet wat kieskeuriger worden en ben begonnen om wat minder spectaculaire foto's van eerdere blogs te verwijderen. Voor meer foto's ben je altijd welkom op Facebook (al dan niet via je eigen account). Dan is het nu (voor jullie als bloglezers aangezien de volgende pas na Tasmanië zal komen) tijd voor mij om de laatste voorbereidingen te gaan treffen, mijn stage af te sluiten en vooral enorm te gaan genieten van het reizen. Dus tot het volgende verslag maar weer! En oh ja, ik heb vandaag na de lunch nog even twee paaseitjes genomen die ik tijdens Pasen niet gehad heb. Kon het toch niet laten.. ;)