Living the Tassie life

Wat een week was afgelopen week. Het afsluiten van het ene hoofdstuk en het openen van een nieuwe. Het afsluiten van mijn stage en het beginnen van mijn reis. Het verlaten van Victoria en het verkennen van Tasmanië. Living the Tassie life.

Laat ik teruggaan naar de laatste stageweek. Door tweede paasdag en Anzacday was dit een korte week - 3 dagen slechts. Een week om op te ruimen en om afscheid te nemen. Zoals in de vorige blok verteld had ik dinsdags al een kleine afscheidslunch met collega's van kantoor (voor zover mogelijk aanwezig). Woensdag was een dag om wat laatste dingen waar ik mee bezig was af te ronden, en het was ook de dag waarop mijn begeleider mijn getuigschrift schreef. In plaats van hem gewoon te schrijven en aan me te geven, schreef hij hem terwijl ik naast hem zat, en dat bezorgde wel een lekker gevoel. Het was erg positief en daardoor kreeg ik een mooi beeld van hoe mijn begeleider me ervaren heeft. Als een teamplayer die leergierig is, met oog voor detail en de theorie van de studie in de praktijk weet te brengen. Aangezien mijn begeleider niet zo'n gevoelsmens is, was dit het moment om te zien hoe hij mij ervaren heeft en het was daarom dus erg fijn om te zien dat hij me positief heeft ervaren. Een mooie opsteker! Bovendien gaf hij meteen aan dat ik hem altijd kan bellen wanneer ik wil solliciteren voor een toekomstige baan of wat voor vraag dan ook heb. Ik heb nog wat nuttige vragen kunnen stellen voor later - iets waar ik zeker wat mee kan.

Donderdag was dan dus echt mijn laatste dag. David, een collega, had voorgesteld om zo snel mogelijk nadat ik klaar was een biertje te gaan drinken. Daarnaast had hij mijn lunch gemaakt (lijkt m'n vader wel ;) ). Tosti met prosciuto (ham) (en 1 met salami), tomaat, olijven, kaas, mosterd en wat er allemaal ook opzat. Kortom - zo'n beetje alles wat op een tosti past wanneer je de koelkast opentrekt. Kortom - precies zoals ik ook een tosti maak (koelkast opentrekken en erop doen wat erin ligt), met dat verschil dat er bij mij nooit meer dan kaas en ham op me ligt te wachten.. Erg lekker dus! 's Ochtends heb ik eerst een afscheidsemail gestuurd naar alle collega's. Hier kreeg ik een aantal leuke reacties op, met uitnodigingen om even in de verschillende kantoren in Canberra, Sydney, de Gold Coast en Brisbane langs te hoppen. Dat ga ik zeker doen. Det wee collega's die mij het meest geleerd hebben buiten mijn begeleider heb ik nog gevraagd hoe ze het ervaren hadden om een stagiair onder de hoede te nemen en hoe ze mijn ervaren hebben. Dat waren goede gesprekken waaruit positieve punten naar voren kwamen en een paar aandachtspunten die beter zouden kunnen. Al met al waren de drie collega's die mij het meest moesten leren dus erg enthousiast! En ik was enthousiast over mijn stage. Slagen in Australië hing grotendeels af van 1) vrienden maken en 2) een goede stage hebben. Punt 1 heb je aardig zelf in de hand. Punt 2 een stuk minder, maar daar heb ik me geen moment zorgen om hoeven maken. Deze stage was echt een schot in de roos! Niet alleen heb ik superveel geleerd op het gebied van management accounting, maar ik heb ook sociaal een toptijd gehad. Al snel voelde ik me thuis en onderdeel van het bedrijf en dat ben ik tot het eind blijven voelen. Beter had ik het (denk ik) niet kunnen treffen!

Hoe sluit je dan een stage af? Met het drankje dus. Het was alleen met David, Lyndon (mijn begeleider) en een andere collega, omdat iedereen nog gewoon moest werken natuurlijk. Aangezien 2 mei nog mijn 'grote' afscheid is, hielden we het nu bij een paar biertjes en (overheerlijke) patatten en pizzabrood. Die ga ik zeker missen. Veruit de beste van Melbourne die ik gegeten heb!

Vrijdag was dus Anzacday, een nationale herdenkingsdag voor het oorlogsverleden. Met dawn (ochtendschemer) was er een optocht, waarbij je om zes uur 's ochtends even stil moest zijn. Dat was niet zo moeilijk, omdat Lisa, Tristan en ik besloten hadden dat zo vroeg opstaan ons toch wat te gortig was en we dus nog gewoon lagen te slapen. Om 9 uur was er echter ook weer een optocht, waar we wel zijn wezen kijken. Mooi om even te zien (voornamelijk marcherende troepen (die niet uitwijken voor paardenstront), muziekkorpsen en auto's), maar het zou tot 1 uur 's middags duren. Na een tijdje besloten we dus even door de stad rond te wandelen. Aangezien de supermarkt dicht was (had ik net als op Goede Vrijdag niet aan gedacht..) hebben we geluncht bij een tentje wat in een leuk straatje dicht bij mijn hostel ligt. We hadden geluk met het weer (lekker zonnetje), dus zijn we daarna een tijdje in een park gaan liggen, waarna we richting St Kilda gingen. Nog 1 keer pinguïns spotten, maar vooral voor het eerst naar Lentil As Anything - een vegetarisch restaurant waar je gewoon kunt betalen wat je wil. Misschien niet mijn lievelingsgerechten, maar Lisa en Tristan waren altijd zo enthousiast dat ik het wel móest en ook wilde proberen. De Thaise curry was goed te eten en vijf dollar was geen geld daarvoor!

Aangezien ik rond middernacht met Silvia had afgesproken om gedag te zeggen, bleef ik daarvoor nog even bij Lisa en Tristan thuis. Ze hebben een stel nieuwe Engelse huisgenoten die al dronken waren toen we daar binnenkwamen (rond een uur of 9 geloof ik). Samen met hun en andere huisgenoten hebben we een paar biertjes gedronken, beetje gepoold, tuinvuur gemaakt en een beetje kou geleden (het koelde 's nachts al erg af in Melbourne - lees: maar een paar graden boven nul), waarna ik weer richting St Kilda vertrok om Silvia en een collega van haar te zien. Je kent het wel. Je hebt het idee ik doe twee drankjes en zorg dat ik rond 2 uur / half 3 weer thuis ben en vervolgens lig je kwart over 5 pas in je bed. Zo'n avond was het dus. Na een biertje te hebben gedaan in een pub die om 1 uur sloot, kwamen we terecht in een disco die heel vreemd was maar daardoor ook heel leuk. Vreemd in de zin van: ik was zo'n beetje de jongste. 80's muziek en oudere mensen die wel openstonden voor een praatje. Daardoor sloten we de avond nog bij een groep mensen thuis af (inclusief een Engelse die al 7 jaar in Amsterdam woont), voordat het tijd werd de taxi terug naar huis te nemen. Voordat het ook tijd was om te slapen, maar niet te lang uit te slapen, want zaterdag beloofde een drukke dag te worden.

Zaterdag is altijd al mijn was- en strijkdag (strijk van de week ervoor) geweest en dit keer wilde ik ook nog een (hopelijk) laatste kappertje pakken en mijn spullen een beetje pakken. Aangezien ik pas om 12 uur wakker was en om kwart voor 4 richting Lisa en Tristan ging voor een barbecue kwam van het tas inpakken weinig terecht. Dat moest maar even tot zondag wachten. Eerst was het tijd voor een goed stukje vlees. De Engelsen van de vorige dag waren inderdaad zo dronken dat sommigen mij niet meer herkenden, of dat ze de nacht op de grond hebben doorgebracht. Ondanks dat het weer vrij koud was, was het leuk! Er was genoeg te eten en het was weer gezellig met Lisa, Tristan, hun huisgenoten en andere vrienden. Dit keer niet te laat naar huis, want er stond nog een skype te wachten en.. en.. zondagochtend vroeg zou Maarten in Melbourne landen! Zondagochtend vroeg dus. Om half 7 was ik toevallig even wakker en met Tom aan het praten, toen ik besloot nog even door te slapen voordat Maarten me een berichtje zou sturen dat hij geland was. Nou. Dat berichtje kwam letterlijk binnen tien seconden. Nu is het leuk om Maarten weer te zien, maar dat vliegtuig had wel een half uurtje vertraging mogen hebben haha (grapje). Ik dus snel mijn bed uit en ja hoor, een half uurtje later kon ik Maarten van het station oppikken en in de armen slaan! Altijd goed om vrienden uit Nederland weer te zien :)

Maarten is een echte Hollandse jongen en kan dan ook niet lang zonder kroketten en frikadellen, en laat nou net die dag ook Koningsdag in Melbourne gevierd worden (ja - de Nederlandse). Net een paar uurtjes in Australië en hij kan alweer aan de Hollandse snacks! Jullie begrijpen wel dat dit voor Maarten niet heel bijzonder was, maar voor mij was het na zes maanden echt waar een verademing. Eindelijk een kroket, eindelijk een frikadel. Er waren weer poffertjes, oliebollen, hagelslag, kibbeling, oranje ballonnen, sjoelbakken, een orgel (van Belgische origine), dropjes, stroopwafels. Gewoon alles waar je hart van opengaat. Dan realiseer je je weer wat voor eten je al die tijd moet missen! Ohja, er was ook Heineken. Maar dat is overal. Lisa, Tristan en ik konden eindelijk weer een kroket en frikadel proberen. De kroket was redelijk, maar natuurlijk niet zo goed als in Nederland. De frikadel leek nergens op, maar het gevoel van het Nederlandse eten was er weer even! Jack, een van die Engelse huisgenoten, was er ook (had de avond ervoor zo'n feestparapluutje in zijn oor gestoken en iets aan zijn arm gebroken door uit de hangmat te vallen) en zelfs hij vond het wel te eten. Mijn oranje ballon zocht helaas wel het luchtruim op voordat ik er erg in had.. :(

Daarna liet ik Maarten nog even het mooiste van Melbourne zien. Dit is dus het standaardrondje met een uitzicht op de skyline, het casino en de graffitisteegjes. 's Avonds werd het echt tijd om alles in te pakken, spullen naar kantoor te brengen en een laatste avondmaal in Melbourne te eten, alvorens het grote avontuur op ons stond te wachten, met Tasmanië als eerste stop! Maandagmorgen vroeg de wekker, de borg voor mijn appartement teruggekregen en hup - in de Skybus richting het vliegveld - richting Tassie! De vliegafstand is te vergelijken met de afstand tussen Amsterdam en Londen, dus binnen vijf kwartier waren we er en gingen we onze huurauto ophalen. Het feest kon niet op, we hadden een knalgroene Nissan Micra. Eentje waar je zelfs tussen de groene bomen en planten nog mooi op zou vallen. Zo groen dus. En ongevraagd een automaat, met helaas weinig vermogen. Hij bracht ons echter wel van A naar B en we hebben er ook goed gebruik van gemaakt. Tasmanië is ongeveer twee keer zo groot als Nederland, dus elke ochtend moesten we een flink stuk rijden (vaak wel vier uur) voordat we bij het volgende national park aankwamen. Het was de moeite echter waard, want wat was de natuur daar mooi zeg! We zijn er vier dagen geweest, en hebben de volgende parken bezocht:

Dag 1 - Tasman National Park: Hier kwamen we erachter dat je een pas van 60 dollar moet hebben om nationale parken te bezoeken met de auto. Duur geintje, maar we konden hem maar beter hebben.. Deze dag bestond vooral uit een lange wandeling, gevolgd door een aantal korte stops. De lange wandeling ging naar Mt Brown, een wandeling langs de kust naar de top van een (niet al te hoge) berg. Althans, top.. Aan het eind was er niet echt een pad meer dus het was lastig om naar de top te gaan. Maarten had geen zin om nog mee te gaan dus ging ik zelf een beetje omhoog klimmen en daardoor ben ik bijna tot op de top gekomen (met prachtig uitzicht!), maar terug naar beneden was lastiger. Doordat er geen pad was, was het lastig oriënteren en daardoor lastig om Maarten en het pad terug te vinden. Gelukkig vond Maarten mij vrij snel en vonden we daarna ook snel het pad weer, maar het was toch best spannend om ze af te dalen. Volgende keer denk ik weer twee keer na voordat ik het pad afga en omhoog begin te klimmen.. Maar wel een super uitzicht dus. Vanaf de berg kon je aan de ene kant de kust zien die uit veel rotsen bestond, in het midden zag je vooral bomen en begroeiing, terwijl aan de andere kant een mooi strand te zien was. Een plaatje!

Toen hadden we nog wat korte stops bij de Tasman Arch, Devil's Kitchen en Tasman Blowhole. Alle drie mooie natuurverschijnselen waarbij de Tasman Arch een soort brug gevormd door rotsen is, waar de oceaan onderdoor stroomt, en Devil's Kitchen en Blowhole twee plekken zijn waar het water enorm kolkt en voor mooie taferelen zorgt.

Dag 2 - Freycinet National Park: Waar de eerste dag al mooi was, was deze dag zowaar nog mooier, met als hoogtepunt Wineglass Bay. Een strand die je eerst vanaf een lookout mooi kan bekijken, om vervolgens naar beneden te lopen en zelf het strand op te gaan. Het was wat bewolkt, wat mooie plaatjes opleverde toen we op het strand zelf waren. Een vrij wilde zee met bergen in de achtergrond en een klein beetje regen - erg mooi! Bovendien was de wandeling ernaartoe voor Maarten extra speciaal, omdat hij zijn eerste wallabee heeft gezien! Na Wineglass Bay zijn we nog doorgereden naar Sleepy Bay en een vuurtoren. De vuurtoren zelf was niet heel speciaal, maar de uitzichten die je daar langs de kust had mochten er wel wezen. Bovendien weten we nu dat Maarten (en ik ook trouwens) een lengte heeft die ligt tussen die van een Australische en een Nieuw-Zeelandse zeehond.

Dag 3 - Cradle Mountain National Park: Dit was echt schitterend! Veruit het hoogtepunt (letterlijk en figuurlijk) van Tasmanië voor mij tijdens onze trip. Qua temperatuur echter een dieptepunt. We waren al aardig de bergen in toen we bij ons hostel kwamen en toen we uit de auto stapten voelden we al snel hoe koud het was. Het was er een paar graden boven nul en het leek of wij de enigen waren die daar niet bij na hadden gedacht. Iedereen was bepakt en bezakt met sjaals, mutsen en handschoenen waar wij niet verder kwamen dan een T-shirt, vest en zomerjas. Zeker wanneer je aan het lopen en klimmen was, was het echter niet te koud, en al zou het te koud zijn geweest, dan had het uitzicht alles goedgemaakt. We liepen naar Marion's Lookout, wat uitzicht zou hebben op Cradle Mountain. De wandeling ernaartoe was al supermooi met bergen in de achtergrond, een waterval en meren in de bergen. Het uitzichtpunt zelf overklaste dit nog eens. Een vrouw op de top (een echte Tassie) vertelde dat slechts 35 dagen per jaar de Cradle Mountain goed zichtbaar zou zijn en we hoorden de dag hiervoor al van een Duitse reiziger dat zij geen geluk hadden en hij bedekt was met wolken. Wij hadden alle geluk van de wereld (we hadden sowieso geluk dat we alle dagen zo goed als droog weer hadden). De Cradle Mountain was perfect zichtbaar en ook daarnaast kon je de wijde wereld inkijken. Echt fenomenaal! Je kon denk ik makkelijk van Alphen naar Amsterdam kijken, maar dan met een supermooie natuur in plaats van vlakke weilanden en koeien. Op de top koelden we na een tijdje wel wat af, dus werd het tijd om af te dalen via een andere route. Daar hebben we nog een klein stukje langs een groot meer gelopen om op een rots te staan, waarna we de shuttlebus terug naar onze auto namen. Die nacht is het vermoedelijk wel rond het vriespunt geweest, maar gelukkig had onze cottage een goede verwarming die de nacht toch een stuk aangenamer maakte!

Dag 4 - Mt Field National Park: De laatste dag was er een met het meeste contrast ten opzichte van de andere - een tropisch regenwoud. Nu las ik in Wilsons Prom toevallig dat het regenwoud daar het zuidelijkste warme tropisch regenwoud van Australië is. Die in Tasmanië was dus een koude, en dat was het zeker. Opnieuw niet te koud, maar toch. Het is weer even wennen. Zelf vond ik deze dag minder omdat je na de eerste boom de andere wel een beetje gezien hebt. De wandeling was echter best leuk en er waren mooie watervallen te zien. En, dat was dan weer wel bijzonder, we zagen ineens iets voorbij hoppen wat zeker geen wallabee en ook geen kangoeroe was. Vermoedelijk was het een Tasmaans beest. Van de precieze naam heb ik een foto gemaakt, maar ik heb mijn fototoestel nu niet bij de hand. Die kan ik in ieder geval ook van mijn lijstje afstrepen, ondanks dat ik niet eens wist dat ze bestonden.

Op de weg ernaartoe kwamen we langs wegwerkzaamheden, waarbij we gedwongen werden op een gravelroad over een berg gravel te rijden om uit te wijken voor een wegwerker. Hierdoor was onze auto goed smerig en flink gevuld met stenen en rotsen aan de onderkant. Wij dus die auto wassen bij een benzinestation, om hem schoon weer in te leveren - kregen we eind van de dag het idee om nog een stukje de berg op te rijden om naar een uitzichtpunt te gaan, niet wetende dat dit een aardige modderweg was. Nou - de modder zat zelfs op de ramen. Waar we nog enthousiast weer bij een benzinestation begonnen dat ook schoon te maken, besloten we uiteindelijk maar eieren voor ons geld te kiezen en naar een car wash te gaan. Hier konden we een stuk makkelijker (en alsnog goedkoop) zoveel mogelijk modder van de auto afspuiten. Vooralsnog hebben we nog niks gehoord hierover van de autoverhuurder, dus we gaan ervan uit dat het goed is! Die avond landden we alweer in Melbourne..

David, een collega, had aangeboden dat Maarten en ik wel twee nachtjes bij hem konden slapen, dus daar maakten we graag gebruik van. 2 mei was mijn 'grote' afscheid bij KJ Ross, dus dat beloofde een leuke dag te worden. Eerst opstaan en zorgen dat de backpack gevuld is en alle overige bagage op het kantoor kon worden gedumpt. Dat bleek ineens een zware backpack van 36 kilo.. Totdat we erachter kwamen dat de weegschaal op ponden in plaats van kilo's ingesteld stond, dus ik ben met een beschaafde 18 kilo op pad. Genoeg ruimte nog voor souvenirs. Later die middag had ik met Enrico en Silvia afgesproken om nog een drankje te doen en gedag te zeggen. Daarna gingen we naar een pub met collega's en daar kwamen ook Jacques, Lisa en Tristan. De laatste twee hadden geluk dat we nog twee kaartjes over hadden voor de footy (Collingwood vs Carlton), dus gingen ze mee om deze sport ook te beleven. De wedstrijd was niet echt spannend (Collingwood won helaas dik), maar de sfeer zat er wel in en met 68.000 man is het toch leuk om in de MCG te zitten. Bovendien was het dus het laatste moment om gedag te zeggen voor mijn reis begint, dus dat heb ik gelijk maar even gedaan. Waarschijnlijk zie ik sommige collega's nog even voordat ik weer naar Nederland terugvlieg om mijn bagage op te pikken, maar buiten dat zal het raar zijn om ze waarschijnlijk nooit meer te zien.

Dat we bij David sliepen had als extra voordeel dat we dichtbij Wicked Campers waren, waar we een busje van gehuurd hebben. Hij zette ons zelfs nog even af en zo zaten Maarten en ik gisteren tegen 11 uur 's ochtends in ons busje op weg naar Brisbane! Deze busjes zijn allemaal volgespoten met graffiti en leuzen. Onze heeft mooie afbeeldingen van Lou Reed en the Velvet Underground (wie kent ze niet) en de tekst Livin' on the wild side. De foto's zien jullie vast wel een keer voorbij komen! Als eerste stop hadden we Wilsons Prom, waar ik met Tom ook al geweest was. Maarten wilde dit graag nog zien en ook dit keer hebben we dus emoes, wombats en kangoeroes kunnen spotten. De eerste nacht in het busje was even wennen, aangezien het om 6 uur al donker is. Hierdoor moesten we ons een beetje behelpen met koken, maar dat is allemaal goed gegaan. Tijdens de nacht was het iets koud, daarom hebben we vandaag een extra deken gekocht en ook twee kussentjes. Daar moeten we de tocht wel mee doorkomen. Nu zitten we in de McDonalds met een koffie (ik) en een milkshake (Maarten) en zijn we op weg naar Canberra, waar we morgen aan hopen te komen. Het is even doorrijden maar dan hebben we ook wat. Het spannendere deel van onze tocht zal waarschijnlijk pas na Canberra zijn.

Helaas moet ik me de komende tijd behelpen met weinig internet en stopcontacten, dus ik kan nu geen foto's hier toevoegen. Hopelijk zegt het verhaal genoeg! En ik hoop de foto's binnenkort alsnog toe te kunnen voegen :)

Deze keer nog een laatste keer de groeten uit Victoria. Binnen een paar uurtjes ligt dit achter ons en gaan we naar de Australian Capital Territory. Op naar het vervolg van onze reis!