Home Sweet Home

Nog een laatste blog over mijn reis. Een blog vanuit Nederland! Want ja, na acht maanden ben ik weer thuis. En het voelt alsof ik nauwelijks ben weggeweest, maar daarover later meer.

Eerst nog even terug naar mijn laatste twee daagjes in Melbourne. Twee dagen om afscheid te nemen van mijn vrienden daar en nog even op kantoor langs te gaan. Zo was de dag voor vertrek aan de ene kant een heel rustige dag, maar aan de andere kant heel druk met het zien van alles en iedereen. Na rustig wakker te zijn geworden ging ik richting kantoor om mijn bagage op te pikken en gedag te zeggen. Helaas waren er niet veel collega's, maar toch was het leuk ze weer te zien. En ik heb meteen even mijn opvolger als stagiair kunnen zien. Rond lunchtijd had ik met Enrico afgesproken, en omdat geld bij je afscheid geen rol meer speelt hebben we het er maar eens goed van genomen. Een voorafje van roasted beef met tonijn(!)mayonaise, gevolgd door een pizza met een biertje en een koffie na afloop. Ja, helaas hoort afscheid nemen ook in Australië erbij, want ik heb er zeer goede vrienden gemaakt. Het plan is er en ik ga er ook van uit om ze zoveel mogelijk weer te zien in Europa!

Na de lunch ben ik met mijn spullen van kantoor terug naar Jacques' huis gegaan om mijn spullen te pakken. En dat was een verrassing. Ik ging met veel minder terug dan ik heen gekomen was. Mede doordat ik een hele zooi souvenirs al naar Nederland had kunnen sturen, maar ook doordat ik een aantal dingen weg kon gooien. Die avond hadden Silvia, Lisa, Tristan, Jacques en ik afgesproken om bij Lentils (dat vegetarische restaurant waar je kan betalen wat je wil) te eten. Jacques en ik waren wat te laat (zeg gerust aardig wat), maar het was een geslaagd laatste avondmaal! Toen was het tijd om ook van Silvia afscheid te nemen, om in de stad nog een drankje te doen met Lisa, Tristan, Jacques en Cam, een jongen die ik in de Outback tour ontmoet had en ook in Melbourne woonde. Zo stond die hele dag dus in het teken van afscheid nemen. Het hoort erbij maar ik heb het wel op een goede manier kunnen doen!

Afscheid nemen is belangrijk. Vrienden zijn belangrijk. Maar minstens net zo belangrijk: voetbal. En ja, als Nederland dan speelt in de nacht voor vertrek dan is de keuze snel gemaakt. Gewoon een korte nacht en er een mooie wedstrijd van maken! En dat werd het. Na Cairns en het tegenvallende Adealide was de laatste wedstrijd in Melbourne veruit de leukste qua sfeer. Met Lisa en Tristan zijn we een oranjegetinte bar in gedoken waar we met veel Nederlanders de wedstrijd gevolgd hebben, én weer een kroketje hebben gegeten. Nog steeds niet zo goed als in Nederland, maar toch.. Met een overwinning op zak heb ik die nacht de taxi naar Jacques' kamer genomen waar ik van 5 tot 8 ongeveer geslapen heb. Dat bleek door de 'excitement' genoeg slaap om de volgende dag scherp te blijven. De dag waarop ik Australië na acht maanden zou verlaten! En meteen net zo'n regenachtige en zelfs stormachtige dag als mijn dag van aankomst. De cirkel kon haast niet mooier rond.

Die dag nam ik eerst afscheid van Jacques, voordat ik nog een laatste keer langs kantoor ging om gedag te zeggen. En toen was het dus echt tijd om richting vliegveld te gaan. Daar ga ik verder niet te lang over uitweiden. De vluchten naar Hong Kong en Amsterdam gingen allebei goed. Het houdt je 24 uur van de straat en de personen naast me (een Australisch echtpaar) en een Taiwanese jongen (23 jaar - had hem max 18 geschat..) waren aardig genoeg om af en toe mee te praten. Bovendien heb ik The Anchorman 1 en 2 gezien, twee films die gewoon zo slecht zijn dat ze echt leuk zijn.

Hoe dan ook. Op Schiphol was het dan eindelijk het moment om mijn familie weer te zien! En daar had ik heel erg naar uitgekeken. Vreemd was het dus om te merken toen ik geland was dat het me eigenlijk nog weinig deed. Gelukkig kwam daar verandering in toen ik de gate uit kwam lopen. De verkeerde gate trouwens. Mijn familie stond bij gate 3 en toen ik bij gate 4 eruit kwam lopen dacht ik al van.. hmm.. daar staan niet zoveel mensen. Toen ik echter naar links keek zag ik opa staan en dan maakt je hart toch wel een vreugdesprongetje! Steeds iets sneller lopend kwam ik dichterbij en toen ze mij ook zagen aankomen liet ik mijn bagage maar voor wat het was om mijn ouders, opa en oma, zussen en zwagers een voor een in de armen te vallen. Wat een mooi (emotioneel) moment! Een moment om nooit te vergeten! :)

Nu ben ik alweer een paar dagen thuis, en daarin heb ik flink moeten wennen. Bij thuiskomst toen ik alleen met mijn ouders zat had ik echt een gevoel van: wat doe ik hier? Het welbekende zwarte gat. Ik weet nu wat het is. En vreemd genoeg, het voelde bij thuiskomst vrijwel meteen al alsof ik gewoon twee weken geleden op vakantie was gegaan en nu weer thuis was. Maar gelukkig kwamen 's middags familie en vrienden en dat heeft echt enorm geholpen. Geholpen om uit het zwarte gat te klimmen, maar ook om wakker te blijven. Het was zo goed om jullie weer te zien! Bedankt daarvoor! Na in drie dagen ongeveer acht uur te hebben geslapen ging ik om kwart voor elf eindelijk naar bed en wonderbaarlijk genoeg werd ik alweer om half 9 wakker, maar de jetlag is zo elke dag wat minder geworden. Steeds wat minder moe en op dit moment is hij zo goed als over.

En ja, wat is dan het mooiste bij thuiskomst naast het weerzien met familie en vrienden. Dat is vooralsnog niet het voetbal (maar wat heb ik dat gemist!), maar het eten van Nederlandse dingen, of in ieder geval dingen die ik gewend was te eten in Nederland! Stroopwafeltjes, bolletje met leverworst, bolletje knakworst, ananas-mandarijntjestaart, bitterballen, kaassouffleetjes, een goede Nederlandse barbecue (een waarbij je je niet beperkt tot twee of drie soorten vlees om kosten te besparen), Engelse drop, afbakbroodjes met brie en boterhammenworst. Ja, ik heb het allemaal gemist. En wat ik het meest gemist heb, kroketten en frikadellen, die moeten nog, maar dat komt vanavond!

Ik ben weer terug in Nederland. En hoewel het echt weer wennen was, zit ik weer aardig in een ritme. Althans, ik hou me bezig met zoveel mogelijk leuke dingen en het afspreken met vrienden en familie en denk er nog niet teveel bij na dat ik werkloos ben nu. Ik zou nu zo weer terug willen of ergens anders willen reizen, maar uiteindelijk weet ik ook dat ik hier in ons kikkerlandje het liefste ben!

Via deze weg wil ik iedereen die mij gevolgd heeft, contact met me heeft gehouden, me succes en plezier hebben gewenst en stilletjes met me mee hebben geleefd bedanken! Het is misschien moeilijk voor te stellen, maar jullie medeleven is een van de mooiste dingen wanneer je aan de andere kant van de wereld zit. Het toont aan dat jullie om me geven en dat doet echt goed! Bedankt daarvoor! Nu ben ik weer home sweet home, dus waarschijnlijk zien jullie me vroeg of laat weer ergens verschijnen!

Cheers!