Part of the Adventure

De laatste maand van mijn avontuur is alweer ingegaan. Zeven maanden zijn voorbijgevlogen en ook de maand met Maarten ging zo voorbij. Hij is alweer lekker aan het werk in Nederland. In Brisbane hebben we verder niet veel bijzonders gedaan overdag. Het Museum of Modern Arts was niet echt boeiend en we hebben dan ook voornamelijk onze dagen in de bieb doorgebracht om foto's te uploaden, mijn verdere reis te plannen en Maartens vlucht goed voor te bereiden. Donderdagavond had ik echter afgesproken met Nina, een Nederlandse die ik alleen ken via Facebook omdat ze op dezelfde manier een stage heeft gevonden als ik. Dat was leuk! Ondanks dat je elkaar eigenlijk niet kent, ken je elkaar toch al een beetje omdat je elkaar via Facebook wel wat gesproken hebt. De volgende dag, toen Maarten al goed en wel in het vliegtuig zat, zijn Nina, Jelle en ik nog uitgegaan in Brisbane, voordat we de volgende dag de bus pakten naar Noosa, een plaatsje met een National Park aan de kust.

Die bus had nog wel wat voeten in de aarde! Jelle en ik hebben tourtjes geboekt naar Fraser Island en Whitsundays met een paar stops tussendoor, maar doorvoor moeten we met de bus reizen. De Greyhound bus, die het bekendst is en ook gratis wifi en een stopcontact heeft, kost 385 dollar! 385! De Premier bus, die wij genomen hebben, is iets minder luxe, maar nog wel comfortabel en konden we voor 215 dollar pakken. Nog steeds erg duur, maar toch een stuk beter! Daarmee reizen we nu en zullen we de komende weken omhoog richting Cairns rijden.

Noosa was echt heel relaxed. De hostel zat op een minuut of twintig lopen van het centrum en het strand, maar met een shuttlebus was je er zo en de hostel was erg leuk! Het was niet meer zo druk als in hoofdseizoen (vrij rustig eigenlijk), maar daardoor kon je goed in contact komen met andere mensen die er zaten. Wat valt er dan zoal te doen in Noosa? De eerste volle dag zijn Jelle en ik langs de kust door Noosa National Park naar de Sunshine beach gelopen, om daar even een duik te nemen en weer terug te lopen. Het was er echt superlekker weer! Op onze weg er naartoe kwamen we zelfs een zeearend(je) tegen. Je ziet hier zoveel vogels die je in Nederland (buiten Avifauna) niet snel ziet. Dat is echt geweldig. De volgende dag gingen we kajakken, en dat hebben we geweten. Samen met een Amerikaan uit ons hostel hadden we het plan om via de rivier naast onze hostel naar de zee te peddelen. Zo gezegd zo gedaan. De heenweg was niet zo zwaar en op zee was het heel gaaf om over een paar redelijk hoge golven te gaan om op rustiger water te komen. Ze waren net niet hoog genoeg om ons om te slaan. Nat waren we wel. Toen zijn we naar een strand een stuk verderop gepeddeld waar we even gezwommen hadden. De terugweg begon ook nog goed. Op zee leek de terugweg sneller te gaan, voordat we weer bij de golven kwamen bij de rivier. Hier wilden we wat golfjes pakken om terug naar de kust te komen en dat was zeker leuk om te doen! Ik mocht dan wel bij de eerste golf direct omslaan, maar daardoor kon ik wel gelijk Jelles slippers uit het water halen die er bij hem uitgeslagen waren. Erg leuk! Minder leuk was het vervolg - de weg terug over de rivier. Met al een uurtje of 3 peddelen in de armen en flinke tegenstroom gingen m'n armen kapot! Ik was blij toen ik eindelijk terug was, maar het was de moeite waard. Lekker in de zon kajakken!

En die kajakken konden we gratis meenemen vanuit de hostel! Net als dat ze een bar hadden met niet al te duur bier (alles is nu sowieso goedkoper dan in Melbourne en Sydney), leuke muziek, een tv waarop de we de Champions League finale om kwart voor vijf 's nachts hebben gekeken, een pooltafel en ook gratis surfboards. En surfen is wat ik de volgende dag voor het eerst heb gedaan! Zonder lessen en zonder al te goede golven, maar toch. Ik kon toen al zeggen dat ik gesurft heb. Althans, geprobeerd heb te surfen, want staan is vrij lastig zonder les en ik heb dan ook vooral zeewater gedronken en zand gehapt, maar een ervaring is het wel! Die dag namen we nog een douche bij ons hostel, zeiden we de anderen daar gedag en namen we eind van de middag de bus richting Rainbow Beach, waar we rond zeven uur aankwamen. Vanaf Rainbow Beach zouden we twee dagen later naar Fraser Island gaan, en dat was een van mijn hoogtepunten in mijn hele Australië reis. Dat was zo ontzettend gaaf!

Maar eerst nog een dagje Rainbow Beach dus. Hier was weinig te doen, maar we hadden leuke kamergenoten, waren er met een Nederlandse die we al in Noosa ontmoet hadden en het alcohol was niet al te duur, dus onze dag bestond voornamelijk uit strand en (wat) drinken. Die middag hadden we nog wel een briefing voor Fraser Island, met veiligheidsinstructies en we kregen ons 'team' te horen, met wie we in de auto zouden komen. Want ja, Fraser Island is een eiland waar je alleen maar over zand rijdt, dus wij mochten met zijn achten een auto delen en omstebeurt met een four wheel drive door het zand crossen! Onze groep bestond uit Jelle en mij, een Engelse die al bij ons op de kamer lag, twee Duitse jongens, een Duitse en Nederlandse meid en nog een jongeman die uit 'onbekend' kwam. Nou ja onbekend.. in ieder geval te complex om het te begrijpen. Oost-Europa in ieder geval. En daarmee hadden wij (voor ons gevoel) echt de leukste car!

In de briefing werd gezegd dat we niet op vakantie gingen, maar op avontuur. En een avontuur was het zeker! Fraser is misschien niet het mooiste eiland, het is ook niet het luxueuste (zeker niet), je kan niet overal zomaar je eten en drinken vandaan halen, je kan niet zomaar lekker douchen wanneer je wil. Nee, het was gewoon zelf het avontuur aangaan. Zelf de four wheel drive besturen, zelf eten maken, zwemmen in de meren die op het eiland waren, slapen in tenten (of de auto - daarover later meer) en zorgen dat je niet opgegeten zou worden door dingo's. Dat was een van de beste avonturen die ik ooit heb gehad! Zeker ook omdat we een superleuke groep hadden, met name in onze auto.

Bij vertrek mocht ik meteen het stuur nemen om al over een stuk zacht zand naar de pont te rijden en bij het afrijden van het pontje meteen vast te komen te zitten. Daar kwam ik ook weer eigenhandig uit met wat instructies - part of the adventure! En ook part of the adventure - het zien van een dingo! Een hondachtige die in principe niet gevaarlijk is als je met meerdere mensen bij elkaar bent, maar we mochten niet alleen op pad omdat ze je dan wel aan zouden kunnen vallen. Bij de volgende shift reden we naar een supermooi meer (Lake McKenzie), met wit zand en superhelder (drink)water. Ja, drinkwater. Gewoon lekker te drinken. We konden ook onze tanden poetsen met het zand, maar dat heb ik maar overgeslagen. Wel kwam een van de begeleiders met een schildpadje aan die hij uit het water had gevist, die we omstebeurt even hebben vastgepakt. Leuk! Ook leuk trouwens, we zagen op onze weg naar het meer een vrij grote varaan. Op de weg terug stapte de hele groep nog uit voor een slang, maar dit keer was ik te laat om hem te zien. Dat vond ik dit keer niet zo heel erg.. ;)

Die avond was onze kok de jongen uit Oost-Europa en dat bleek een cultuurverschilletje met zich mee te brengen. Voor ons niet erg, maar de meiden dachten daar anders over. Op het menu stond rijst met groenten en kip. De meiden kregen hun eten eerst, en dat bestond uit rijst en groenten. Toen het bord van de jongens kwam bleek dat wij meer rijst met meer groenten én kip kregen haha. Daar hebben we wel om kunnen lachen maar we waren nog zo aardig wat kip en eten aan de meiden ook af te staan. Later die avond werden we nog goed dronken (viel ik en werd ik omver geduwd en was ik weinig bescherming tegen dingo's toen we met een paar naar het strand gingen om sterren te bekijken - sterker nog, ik wilde eigenlijk naar bed maar toen ze me vroegen om mee te gaan zei ik maar ja..). Maar.. rule number 4 op het eiland: Don't die. En ik leef nog! Part of the adventure. De volgende morgen begon met de boodschap van Jelle dat onze tent was ingestort. Ingestort? Ja, hij lag gewoon helemaal plat. Hadden we mooi voor elkaar, maar gelukkig stond hij die avond weer door de vrijwilligers!

De tweede dag begon met de Champagne Pools. Twee poelen die van de oceaan werden gescheiden door rotsen, maar waar het water dus overheen slaat. Ondanks dat het wat bewolkt was wel gewoon even lekker gezwommen, maar toen we weer teruggingen lopen begon het ineens echt te gieten, dus we zaten allemaal (op de Engelse na..) zeiknat in de auto. De auto trouwens waarbij Jelle het op de heenweg voor elkaar kreeg om echt gewoon flink vast te komen te zitten doordat hij teveel tegenstuurde, met als gevolg dat de wielen haaks op de weg stonden. Daar moest onze groepsleider ons maar even los krijgen dus! Helaas was het na de Champagne Pools wel te slecht weer voor een uitzichtpunt waarbij je mogelijk haaien, walvissen en schildpadden ziet, dus besloot onze groepsleider meteen door te gaan naar een beekje. Een beekje waar je eerst naar het eind loopt, dan erin springt en vervolgens gewoon heel relaxed met de stroming mee terug naar de kust wordt gedreven. Na dat twee keer gedaan te hebben (met de tweede keer een wedstrijdje met de meiden van onze auto) reden we terug naar ons kamp langs een scheepswrak (ben mijn Nederlands weer aan het bijschroeven pap). Daar hebben we even een groepsfoto gemaakt (die ik hopelijk nog krijg op een of andere manier), voordat ik gewoon vrijwillig niet een stukje, niet twee, maar drie stukjes mossel heb geprobeerd! Mossels die we zelf uit het zand hadden gewipt. En het smaakte nog niet eens verkeerd ook. Part of the adventure! Die avond weer aardig dronken (wel wat minder dit keer) toen ik door Jelle wakker werd gemaakt toen hij naar bed ging en zag dat er een kakkerlak en mieren in de tent zaten. De mieren zaten alleen in een hoekje, maar we besloten toch maar in de auto te gaan slapen. Dat was me het nachtje wel. Eerst een comfortabele houding zoeken, toen wel een tijd geslapen, maar wakker geworden met een irritante mug en kramp in mijn kuit. Het hoort er allemaal bij!

Dat was het begin van de laatste dag. Een dag waarbij we nog naar een ander meer gingen waar we heen moesten lopen. Een meer met een enorme zandhelling ernaast vanwaar we af konden rollen, rennen of wat je maar wilde. En een meer met aardig grote vissen erin, voordat het helaas weer tijd was om met de four wheel drive richting de pont te gaan om terug te gaan naar Rainbow Beach. De ervaring met onze groep was er een om nooit te vergeten! En de afterparty zou nog volgen. Die was die avond bij ons hostel en daar hebben we nog een keer gedronken, gedanst en gezongen. Zondag was het tijd om verder te trekken. Jelle en ik wilden eigenlijk met de bus naar de Capricorn Caves, maar omdat de bus daar om drie uur 's nachts aan zou komen en we geen geschikte accommodatie konden vinden, hadden we besloten om naar 1770 / Agnes Water te gaan, waar we een laatste kans hadden om te surfen. De twee Duitse jongens uit onze auto gingen daar ook heen, dus konden we met hun meerijden. En dat was maar goed ook, want de busstop bleek nog een half uur buiten het centrum te liggen op een flink verlaten stuk gravel. Met de Duitse jongens hebben we de volgende dag dus voor het eerst surflessen genomen, en die hielpen enorm! Bij de eerste en derde poging lukte het me al om een golfje te pakken en overeind te komen! Ik kan nu écht zeggen dat ik gesurft heb! Daarna werden de golven steeds hoger waardoor we meer zand gehapt hebben, doordat ons surfboard steeds naar voren werd gezwiept. Handen op je hoofd wanneer je zou vallen was dan ook een van de beste lessen aan het begin. Het beschermt je alleen niet tegen een salto onder water met je hoofd op het zand en ook niet tegen een golf die midden in je ogen slaat waardoor je lenzen niet meer goed zitten, maar gelukkig zaten mijn lenzen nog wel gewoon in mijn ogen, alleen niet op de goede plek. Allemaal deel van het avontuur! Hoe dan ook, later na wat adviezen lukte het nog een paar keer te staan en ik ben dan ook superblij dat we deze ervaring nog mee hebben kunnen pakken!

Onze bus zou die avond om tien over twaalf vertrekken. Zoals gezegd lag de busstop 30 minuten van ons hostel vandaan, maar de Duitsers brachten ons erheen. Daar aangekomen twijfelden we of we op de goede plek waren (er was geen bordje die dat bevestigde ofzo), maar op basis van de beschrijving die we hadden kon het haast niet missen. We hadden al veel gelachen, maar dit was echt het mooiste wat we meegemaakt hadden. Jelle zag in het donker ineens een schaduw bij het kruispunt verderop, en later ook een paar ogen. Vol enthousiasme dat hij misschien wat wildlife zou spotten (na de kangoeroes eerder die dag) gingen we er een beetje op af om te kijken wat het was en het beest kwam ook onze richting op. Het enthousiasme steeg met de seconde totdat ineens bleek dat er een hond onze kant op kwam. En stel je nu eens vier jongens voor waarbij er een voorop staat (Jelle) die ineens omkeert en keihard naar de auto begint te rennen, waarbij de andere drie er net zo hard achteraan rennen. Dat waren wij daar midden in de nacht. Het mooie van het verhaal was dat het uiteindelijk niet meer dan een (ogenschijnlijk) verdwaalde hond bleek te zijn. Niks in vergelijking met de slang bijvoorbeeld.

Hoe dan ook, we waren blij toen onze bus kwam (en dus bleek dat we inderdaad op de goede plek stonden) en wat minder blij dat we afscheid moesten nemen van de Duitsers, want daar hadden we graag nog een tijd mee samen gereisd. Dat is nou eenmaal het nadeel van backpacker life. Onze busreis was een nachtreis, dus slapen was het devies. Normaal lukt me dat niet zo in bussen en vliegtuigen, maar dit keer gelukkig wel aardig. En die bus bracht ons naar Airlie Beach, vanwaar we komende vrijdag naar Whitsundays zullen gaan, ons volgende hoogtepunt! Airlie Beach is verder niet zo boeiend, behalve dat je er goed uit kunt blijken te gaan. Dat waren we gisteravond dan ook van plan maar we waren allebei zo moe dat we om acht uur al in slaap vielen en om tien uur wakker werden en besloten dat we toch maar gingen slapen.. De komende daagjes gaan we gebruiken om een beetje rustig aan te doen, onze foto's te uploaden, deze blog op het internet te gooien, mijn verdere reis te plannen en ons voor te bereiden voor Whitsundays, waar we ook gaan duiken. Mijn eerste duiken ooit! Ik kijk er al enorm naar uit, dus hopelijk kan ik volgende keer weer een enthousiaste blog schrijven, en hopelijk heb ik daar ook tijd voor want het belooft een redelijk strak schema te gaan worden. Zo niet, dan moeten jullie maar denken dat ik hier nog steeds een toptijd beleef en over drie weken ben ik alweer thuis. Drie weken nog maar, maar dan ben ik wel een hele ervaring rijker.

Voor nu groeten uit een warm Queensland!