(Over)leven in Aboriginalland

Tijd voor de allerlaatste blog vanuit Australië! Mijn avontuur zit er nu echt bijna op, maar zoals bijna altijd is er ook nu nog genoeg gebeurd. En dat begon in de Outback. Ik liet jullie achter bij mijn aankomst in Alice Springs, het grootste plaatsje in het midden van de woestijn. Ik neem jullie nu mee naar vijf uur 's ochtends de volgende morgen - tijd om op te staan om de tour door de Outback te doen. Vijf uur? Ja, vijf uur, maar met alle tours en het WK is mijn slaapritme ver te zoeken, dus eigenlijk was vijf uur vrij normaal. Hoe dan ook, een tijd later zaten we in onze bus om de rondreis te beginnen. Een rondreis die naast Fraser Island mijn grootste hoogtepunt van Australië bleek te worden! Wat een unieke ervaring.

De eerste dag zouden we koers zetten richting Uluru (Ayers Rock), de meest bekende rots van Australië, bekend van zijn kleurwisselingen tijdens zonsop- en ondergang, en van zijn verhalen van de Aboriginals. Zo gezegd, zo gedaan. Met een tussenstopje waar we wat kamelen, emoes en kangoeroes konden zien kwam het inderdaad in zicht. Maar nog 165 km, dat leek veel dichterbij.. Tot het moment daar kwam dat onze tourleider vertelde dat dit Fuluru is (of eigenlijk Mt. Connor), maar omdat het zoveel mensen 'foolt', hebben ze het een mooie bijnaam gegeven. En het werkt - ik trapte er ook in. Een tijd later kwam Uluru dan echt in zicht. En ja, dat is toch wel indrukwekkend. Ondanks dat je het al zo vaak op de foto hebt gezien. Gewoon één grote rots in het niks. Althans, het lijkt één grote rots, maar in werkelijkheid is het helemaal niet zo glad als het eruit ziet. Het heeft een heel broze structuur en heeft aardig wat kloven. Dat maakt het misschien nog wel specialer. Na een tijdje daar te hebben rondgelopen en te hebben geleerd over de verhalen van de Aboriginals (voor hun is het een heilige rots - en ze vragen uit respect om hem dan ook niet te beklimmen, wat alsnog wel wat mensen doen helaas) was het tijd om naar het uitzichtpunt voor de zonsondergang te rijden. Een uitzichtpunt waar je de zon in de rug hebt, waardoor je de kleursverandering van Uluru kan aanschouwen. Bijzonder! Als je daar bent heb je misschien nog niet heel erg door hoeveel verschil er is, maar als je later de (tientallen) foto's terugkijkt zie je hoe bijzonder dat toch eigenlijk is! En.. de champagne erbij was ook niet verkeerd 8) Die kreeg ik toen een vrouw vroeg wie er nog een glas had voor de champagne, waarop ik zei dat ik wel uit de fles kon drinken. Stomverbaasd kreeg ik deze nog in mijn handen gedrukt ook haha. Niet verkeerd.

De woestijn. Velen (of in ieder geval sommigen) van jullie zullen denken dat het daar erg warm is. Daar is in de winter dus niks van waar. Hoe donkerder het wordt, hoe kouder het is. Het was stervenskoud! Bij onze slaapplek was het dan ook tijd om lekker rond het kampvuur te zitten, te eten en dan maar zo snel mogelijk onze 'swag' in te kruipen. Swag? Ja, dat is dat woord dat in Nederland wordt gebruikt om te zeggen dat iets wel goed is ofzo. Nu weet ik wat het echt betekent. Dat is dus een soort slaapzak met matrasje erin, wat je warm moet houden tijdens de nacht. En dat deed het! Met z'n allen rond het kampvuur in een slaapzak in een swag - het was een hele ervaring! En wacht.. ik vergeet de prachtige sterrenhemel. Nu ben ik vrij nuchter en heb ik sterren na dertig seconden wel gezien, maar dit was echt mooi. Zo helder en zoveel sterren.. dat kan ik zelfs waarderen!

De minste ervaring van de hele tour was het wakker worden. Zo rond vijf uur à half zes moesten we er steeds uit, en dan komt dus het moment dat je jezelf uit je swag moet werken.. de kou in! Je slaapt al in trainingsbroek en vest, dus het beste was om er gewoon zo snel mogelijk uit te gaan, je jas en schoenen aan te trekken en te ontbijten. Gewoon om niet te veel aan de kou te denken. Al was dat vrij onmogelijk, want we gingen bij een ander uitzichtpunt de zonsopgang bekijken bij Uluru. Aaaaah.. als ik eraan terugdenk heb ik het nog steeds koud. Maar.. ook dit was de moeite waard! Zeker niet zo mooi als de ondergang, maar ook omdat aan onze rechterkant Kata Tjuta zichtbaar was, gaf het toch weer mooie plaatjes. Kata Tjuta, dat was onze volgende stop. Een rotsformatie die eigenlijk gewoon mooier is dan Uluru, maar minder bekend is omdat er voor ons geen Aboriginal verhalen bekend zijn. Na een lange tijd zonder grote wandelingen konden we hier een mooie ruim zeven kilometer loop doen. En die was mooi! Rotsen alsof je je inderdaad in de Outback bevindt, afgewisseld met vlaktes alsof je in Afrika op safari bent. Echt waanzinnige uitzichten! In dat opzicht nog mooier dan Uluru. En dan moest King's Canyon nog komen..

King's Canyon. Na doorgereden te zijn naar onze volgende slaapplaats en even te hebben gestopt bij Mt. Connor (Fuluru) om foto's te maken, konden we de volgende morgen weer lekker om vijf uur op om door te stoten naar King's Canyon. Hiervoor weet ik geen Aborginal naam, en dat verbaast me, want dit is echt een hele gave wandeling! In tegenstelling to Kata Tjuta zag je minder vlaktes, maar de rotsformaties waren zo divers en mooi - zoiets zal ik niet gauw weer zien! Ja. Iedereen die ooit naar Australië komt, mag de Outback eigenlijk niet overslaan, simpelweg omdat je deze drie schitterende rotsformaties (Uluru, Kata Tjuta en King's Canyon) kan zien!

Op de terugweg reden we nog langs een enorm zoutmeer, Lake Amadeus, zagen we een adelaar die een dode kangoeroe aan het opeten was, gingen we op de foto met een groep wilde kamelen en spotten we nog een paar wilde paarden. Zo is mijn lijstje van wildlife wat ik gezien heb weer een beetje uitgebreid. Ander wildlife waren de mensen waarmee ik de tour deed. Dit was mijn eerste tour die ik echt alleen deed sinds mijn verblijf in Melbourne, dus het was weer even wennen, maar de groep was echt geweldig! Althans, ruim de helft ervan. In het begin leek het een heel stille groep en hadden we alleen achter in de bus lol, maar naarmate iedereen elkaar beter leerde kennen, werd het steeds gezelliger! En bij thuiskomst gingen we dan als groep ook nog een laatste avondmaal naar binnen werken. Niet het beste maaltje, maar leuk als afsluiter.

Helaas moest ik de volgende dag weer door. Vliegen naar Adelaide, via Melbourne. Als je de Australische kaart kent, weet je dat dit omvliegen betekent, maar het scheen goedkoper te zijn. Zo kon ik wel mooi de goede film Pompeii kijken, voordat ik vroeg in de avond in Adelaide landde. En ja, Adelaide.. daar was dus echt geen zak aan. Een saaie stad, niet al te leuk hostel en wetende dat je bijna terug gaat naar Melbourne en naar huis. Nee, dat was zeker weten het minste deel van mijn reis. Alle spannende nieuwe avonturen zaten erop, en dan was mijn verblijf in Adelaide meer aftellen om weer naar Melbourne te gaan. Maar.. me stierlijk vervelen doe ik natuurlijk ook niet, en het was die nacht Australië - Nederland. Helaas helaas kon ik niet zo snel nog een leuke pub vinden om het te kijken, en het leek ook allemaal een beetje sfeerloos, dus was ik genoodzaakt om het in de hostel te kijken waar ik met een paar voornamelijk Engelsen zat. Die beleving had zeker een stuk beter kunnen zijn, maar het belangrijkste is dat we gewonnen hebben. De volgende dag ben ik een beetje door de stad gelopen en heb ik een tourtje geboekt naar Kangaroo Island. Het enige hoogtepunt rond Adelaide naast wijnproeven. Het was vrij duur, maar ik ben er maar een keer en zo zat ik die dag daarna dus in de bus op weg naar Kangaroo Island, en dat was toch een heel mooi eiland! Zoals de naam doet vermoeden: je hebt er kangoeroes. Je hebt er ook koala's en nog een paar andere beesten die we gezien hebben, maar bovenal: zeehonden. Heel veel zeehonden. Nu kun je deze ook in Nederland zien, dus ik was misschien een beetje sceptisch, maar het was toch heel bijzonder! Gewoon rotsen vol zeehonden, en zeehonden zwemmend in kolkend zeewater waar elk normaal mens zo in zou verdrinken. Gaaf!

Waar elke andere tour vooral met jongeren was, was dit toch wel een tour waar ook veel ouderen waren. En er bleek een Amerikaans ouder stel te zijn die dezelfde tour had gedaan in de Outback. Kortom - dus ook geslapen hebben in die swags en in de kou. Nee, echt blij waren ze daar niet om haha. Verder heb je op Kangaroo Island nog veel mooie natuur, met vooral coastal scenery (kom zo snel niet op een goede vertaling, en toen ik die avond weer de ferry terug naar Adelaide zou nemen kwam ik zowaar weer iemand van Fraser Island tegen, die ik eerder ook weer in de bus richting Cairns en in de Daintree had gezien. Dan is Australië toch weer klein!

Toen was er nog een dag te besteden in Adelaide. En die was toch wel weer leuk. Niet omdat we echt veel gedaan hebben (feiteilijk vrijwel niks), maar ik heb de dag doorgebracht met iemand die samen met mij op de Kangaroo Island tour was, én ik zag Camille weer! Zij werkt de laatste maanden in Adelaide en kon richting de stad komen, dus het was leuk om haar nog een keer te kunnen zien voordat ik terugga naar Europa! Ja, dan merk je wel dat je vrienden gemaakt hebt.

Toch was ik maar wat blij dat ik de volgende dag weer op het vliegtuig naar Melbourne zat. Terug naar waar het allemaal begon - terug naar 'huis'. Want zo voelde het wel een beetje toen ik vanuit het vliegtuig weer de skyline zag en toen ik in de bus van het vliegveld naar de stad zat. Melbourne is toch de stad waar ik zes maanden heb gewoond en waar ik dus blijkbaar best van ben gaan houden. Dit keer zou ik alleen niet mijn appartement weer opzoeken, maar richting die van Jacques gaan, want daar slaap ik deze twee nachten. Ik kon hem niet goed telefonisch bereiken dus ging ik maar naar zijn huis toe, waar hij dus niet thuis bleek te zijn. Zijn huisgenoot wel en nadat ik hem even had ingemaakt (tenminste, 1x winst, 2x gelijk) met Fifa, ging ik naar het centrum om Jacques weer te zien en dat zijn toch de mooie momenten. Terug in Melbourne, terug bij je vrienden. Dat was weer zoveel beter dan Adelaide. Na gewoon een beetje te hebben bijgepraat en een biertje te hebben gedronken zouden we bij hem thuis koken, met ook Lisa! Leuk om haar ook weer te zien! En ik kon na een tijd eindelijk weer gezond zelf koken en dat opeten. Een mooie afwisseling na de patat, lasagne en wrap van de afgelopen dagen.

Vandaag wordt een drukke dag. Ik ga zo douchen en me klaarmaken om naar het werk te gaan om mijn bagage op te halen en mijn backpack terug te geven. Dan ga ik lunchen met Enrico en 's avonds gaan we eten in St Kilda met Silvia, Lisa, Tristan en Jacques, om daarna in de CBD nog wat te drinken met ook drie vrienden van de Outback. Dan nog even Nederland kijken om twee uur 's nachts om morgen moe, maar hopelijk (waarschijnlijk) voldaan richting het vliegveld te gaan, op weg naar Hong Kong - op weg naar Amsterdam - op weg naar huis. Nu ik dit schrijf krijg ik weer kippenvel omdat ik besef hoe mooi mijn avontuur is geweest en hoe gelukkig ik ben geweest dat ik dit heb kunnen doen. En ook omdat ik enorm uitkijk om mijn vrienden en familie weer te zien. En om weer op fatsoenlijke tijden het WK te kunnen volgen. Ja. Het is mooi geweest. Ik heb de ervaring van mijn leven gehad en ga bijna terug naar de realiteit. Terug naar de echte wereld. Laat ik daar nog maar niet teveel aan denken. Eerst nog genieten van mijn laatste dag in Melbourne!

Voor een aantal kan ik nu zeggen: tot overmorgen, of tot volgende week! Anderen zie ik misschien later pas weer, maar jullie kunnen me weer live gaan zien. Met baard, dat wel. Die laat ik nog even staan mam.

Ik kijk ernaar uit jullie weer te zien! Tot gauw!