We found Nemo!

Hoe kun je op een vliegveld zitten? Je kunt uitgeslapen, fris en verheugend uitkijken naar je volgende bestemming, of je kunt moe de minuten afwachten, wetende dat je de volgende dag vijf over zes wordt opgepikt voor de volgende tour. Dat laatste is nu het geval - gelukkig. Want daar zit ik hoor, moe (nog geen vijf uur slaap), in een oranje shirtje, nagenietend van de 5-1 overwinning op Spanje om te vertrekken naar de Outback, waar ik de komende drie dagen in de woestijn zal vertoeven. Er zijn ergere omstandigheden te bedenken om moe te zijn. Dit stukje tekst mag dan misschien niet het internet vinden op het moment van schrijven, maar op het moment van schrijven zit ik er dus zo bij. En dat is niet verkeerd.

Normaal schrijf ik mijn blog meestal in chronologische volgorde. Dit keer begin ik eens met het meest recente. Nederland - Spanje. De leeuwen tegen de stieren. Na een lange tourdag en het op de laptop zetten van foto's moesten Jelle en ik genoegen nemen met een kort nachtje, om 's ochtends vroeg in het hostel het WK te kijken. Spanjaarden zijn er niet veel in Australië, dus was het een grotendeels Nederlands (en Engels) feestje. En wat voor feest! Na een onterechte 1-0 zag ik het een beetje somber in, maar de vijf doelpunten daarna zorgden ervoor dat ik toch steeds een stuk wakkerder werd. Wat een wedstrijd! De beleving in een Australisch hostel zonder tv-geluid is wel wat minder groot dan in Nederland, maar dat mocht de pret niet drukken. Het was een mooie afsluiting van mijn reis met Jelle, want hem heb ik in Cairns achtergelaten. Daarover later meer - eerst ga ik terug naar de chronologische volgorde.

Sinds mijn laatste update is er een nieuwe wereld voor me open gegaan. De onderwaterwereld. De driedaagse trip naar de Whitsundays zou voor mij betekenen dat ik voor het eerst zou duiken en zelfs ook voor het eerst zou snorkelen. En dat heb ik geweten. Wat een ervaring! Met een man of twintig hebben we twee nachten op een zeilboot geleefd. Niet altijd even comfortabel, maar wel een belevenis. De groep was niet zo leuk als bij Fraser (Fraser was the best), maar desalniettemin ook niet verkeerd. En het duiken maakte de trip af! De eerste dag kregen we een introduik van slechts een minuut of 5 a 10. Zenuwachtig was ik wel een beetje, maar toen ik eenmaal onder water was en mijn ademhaling onder controle had kon ik gaan genieten van het leven onder water. En zo moeilijk is duiken dan ook niet. Mooie ervaring!

Na wat domme spelletjes die avond (onze crew was nogal kinderachtig) zouden Jelle en ik de volgende dag een tweede duik krijgen, en dit keer een echte. Naar later zou blijken was het niet zo mooi als in de Great Barrier Reef, maar we zijn tussen koraal en rotsen door gezwommen, hebben natuurlijk aardig wat vissen gespot én, last but not least, hebben Nemo gevonden. En zijn vriendjes. Ja, duiken was echt de moeite waard! Tijdens de trip hebben we verschillende eilanden aangedaan, maar de mooiste (en bekendste) is toch wel Whitehaven Beach. Dit is een van de mooiste stranden ter wereld, en als je het ziet is het moeilijk om dit niet te begrijpen. Vanaf de lookout zie je allerlei stroken zand afgewisseld met water. Wit zand en helder water, met op de achtergrond groene heuvels en bergen. Erg mooi! Op het strand zelf aangekomen gingen we het ondiepe water in om tussen de roggen te lopen. Ze kunnen dodelijk zijn maar doen in principe niks. Op een latere tour kwamen te weten dat Steve Irwin het enige geregistreerde dodelijke slachtoffer is van een aanval van een sting ray. Het kan je maar gebeuren..

Het leven op een boot geeft je natuurlijk niet al te veel privacy, maar soms moet je toch gewoon je behoefte doen. Rustig zittend en mijn tijd nemende was ik blij dat mijn drol gewoon door het putje gespoeld kon worden, maar bij terugkomst hadden ze doorgehad dat iemand in de wc was geweest en was (voor sommige) de geur blijkbaar ook te ruiken. Zo gebeurde het dat iemand dit besprak waarop ik maar zei: 'Sometimes you just have to go', waarna iedereen kon lachen en boven de frisse lucht op ging zoeken en ik lekker languit op de bank kon gaan liggen. Iets waar Jelle en ik hard om hebben kunnen lachen. Gelukkig ben ik niet meer zo verlegen. ;)

De laatste dag zouden we niet meer gaan duiken, maar natuurlijk wel nog snorkelen. En die dag kwamen we de grootste verrassing tegen. Vanaf de boot zagen we er al een zwemmen, maar in het water konden we heel dichtbij een grote schildpad komen en een stuk met hem mee zwemmen. Bijzonder! En ook bijzonder, het stuk zeilen terug naar de kust. Met zeker (ik zeg minstens) een hoek van 45 graden op het water staan met een zeilboot doet je geloven dat je elk moment kan omslaan, maar daar was geen sprake van. Waar je buiten een goede positie moest zoeken om niet te glijden, konden we binnen lekker om de bank liggen om een echt Villa Volta gevoel te hebben. Het idee hebbende dat je gewoon recht zit, maar het gevoel hebbende dat de wereld op zijn kop staat. Zo zijn we met de wind vol in de zeilen terug naar de kust gevaren. Om daar 's avonds nog een afterparty te houden. De volgende dag zouden Jelle en ik doorgaan naar Cairns, een busreis van een uur of tien. Een dagje in de bus dus.

Voordat we naar Whitsundays gingen hebben Jelle en ik onze tours geboekt voor onze verdere reis. Het was een aardig bedrag wat ik moest aftikken, maar daardoor konden we in Cairns wel twee regenwouden bezoeken, naar de Great Barrier Reef gaan en was mijn tour in de Outback geboekt. De tour die ik op moment van schrijven morgen dus ga doen. Van Cairns heb ik weinig gezien, domweg omdat elke dag een tour op het programma stond en het 's avonds vrij donker is om echt de stad in te gaan voor sightseeing. Nouja, stad - eigenlijk stelt het ook niks voor en heb ik dus ook niks gemist. De tours waren daarentegen zeer de moeite waard, te beginnen met de Daintree. Deze tweedaagse tour bracht ons het regenwoud in, waarbij het hoogtepunt eigenlijk al aan het begin was: het spotten van krokodillen. Krokodillen zijn best gevaarlijk en elk jaar sterven er dan ook wel een aantal Australiërs en Duitsers. Niet voor niets staat op de waarschuwingsborden ook vaak het woord 'achtung', om maar de aandacht van de Duitse toeristen ook te trekken. En oh ja, Chinees ontbreekt er ook niet op. Hoe dan ook, krokodillen kan ik dus ook van mijn lijstje afstrepen (of op mijn lijstje erbij zetten - ik heb geen lijstje). Wat een raar idee dat die gewoon in de rivier daar leven. Rustig langs het water liggend konden we ze mooi spotten, de een groter dan de ander, en als bonus nog een baby'tje. Dat water is wel het laatste waar ik mijn hand in zou steken.

Liever steken we zo'n soort water gewoon over. Die middag werden de mensen voor een tweedaagse tour gedropt bij het hostel, vanwaar we met een groepje het strand hebben verkend. De heenweg over de weg bracht ons bij een mooi strand, waar ons verteld werd dat als we over de heuvel heen liepen, we bij een nog mooier strand zouden komen waarover we terug naar ons hostel konden lopen. Zo gezegd, zo gedaan. Maar daarvoor moesten we wel door een watertje baden. Iets wat voor mij neerkwam op een net iets natte zwembroek, maar voor de Spaanse volledig natte benen betekende. En in dat water zitten normaal wel eens krokodillen. Niet in die tijd echter. Gelukkig. Het krokodillen- en roggenseizoen was net over, dus het was veilig om in de zee te zwemmen (op eigen risico). Dat risico hebben we niet genomen, maar waar de rivier uitmondde in zee moesten we dus wel het water door, en in die rivier schijnen wel krokodillen te zitten. Dat risico (voor zover het er was) hebben we wel genomen, en we leven nog, dus dat scheelde een stuk omlopen.

Verder hebben we in de Daintree een boardwalkje gedaan door het regenwoud, een heel korte Aboriginal introductie gehad en een aantal mooie lookouts en een rivier bezocht. Het was leuk, maar ik denk dat het leuker was geweest om dit zelf met een auto te doen zodat je wat meer het regenwoud in kon trekken. En oh ja, 's avonds bij het hostel was er een pooltoernooitje, maar daar maak ik maar niet teveel woorden aan vuil.. dat ging niet zo best haha. Wat dan weer een stuk leuker was, was de volgende dag: duiken in de Great Barrier Reef. De Whitsundays behoren al tot dit reef, maar nu zouden we echt naar een van de beste plekken gaan, en dat was te zien. Wat mooi! Nog voordat we echt het water in waren zagen we al een barracuda. Het snorkelen was wat lastiger dit keer omdat het op open zee was. Althans, lastiger - irritanter, omdat de golven steeds water in de snorkel smeet. Het duiken daarentegen was briljant. De instructeur was tien keer beter en aardiger dan die van Whitsundays en nam Jelle en mij mee naar een meter of 7/8 diepte. De hoogtepunten waren meteen aan het begin. Eerst weer een mooie schildpad en daarna echt een immens grote vis. Geen idee hoe die heet, maar hij moet zeker anderhalve a twee meter lang zijn geweest en een halve a hele meter dik. Het enige jammere aan deze dag was dat we geen haai hebben gezien, maar ergens is dat ook wel een geruststelling.

Toen was er nog een dag te gaan in Cairns. De dag waarop het WK begon, dus Jelle en ik gingen niet te laat naar bed (lees: half 1) om de openingswedstrijd om zes uur 's ochtends te kunnen volgen. Ja, het is echt behelpen hier in Australië met voetbal.. blij dat ik bijna weer thuis ben ;) Geen hele wedstrijd, want om tien over half acht werden we al opgehaald door Cousin Brat, om de Uncle Brian tour te doen. Je hoort het al, dat klinkt heel dom, en dat was het ook. Maar dom in de positieve zin. Dit was echt een geweldige dag. Het regende pijpenstelen, maar dat maakte het eigenlijk alleen maar beter. Want wat hebben we gedaan? We hebben een stuk of twaalf U-turns gemaakt, liedjes gezongen, tamboerijn gespeeld, een ringetje via een luciferstokje in de mond overgegeven, veel gelachen en ook nog wat van de natuur gezien. Tenminste, wat.. aardig wat. In totaal heb ik in vier verschillende wateren gezwommen, variërend van bij een stroming, onder watervallen door tot in een vulkaan. Te beginnen met de stroming. We waren al gewaarschuwd dat de rotsen aardig wat blauwe plekken op kon leveren, maar dat hield me niet tegen. Na een salto in het water waarbij ik op m'n rug landde ging ik enthousiast het water in en na wat twijfel liet ik me maar gaan. Een zooi krassen op m'n arm en voeten maar vooral ook veel lol later kwam ik bij het einde. Sowieso heb ik de laatste dagen echt overal op m'n handen en voeten sneeën, krassen en blaren uit het niks. Part of the adventure. Hoe dan ook, onderweg heb ik voor het eerst een vogelbekdier in het wild gespot! En het zwemmen in de vulkaan was verder niet zo gevaarlijk als het lijkt. Helaas ook niet zo warm als het lijkt. Het constant zwemmen werd je wel een beetje zat, maar doordat Cousin Brat gewoon echt gestoord was, bleef de hele dag leuk en de warme douche na in het hostel na afloop was meer dan welkom.

Vandaag gingen we dus vroeg ons bed uit om Nederland te volgen. Daarna heb ik afscheid genomen van Jelle. Hij blijft nog even in Cairns en gaat dan door naar Darwin en Bali. Ik moest het vliegtuig pakken. Door een beetje extra nachtrust in het vliegtuig ben ik nu aardig wakker, maar vanavond ga ik maar niet te laat naar bed. Want.. die vlucht heeft me naar het midden van Australië gebracht - naar de woestijn - naar de Outback - naar Uluru. En daar ga ik morgenochtend vroeg (zes uur) een driedaagse tour doen om daarna richting Adelaide en terug naar Melbourne te gaan. Nu blijkt dat dit stuk tekst het internet gaat vinden op de dag van schrijven. Nog tien dagen te gaan. Nog tien om te genieten van weer een uniek stukje Australië!

Bedankt weer voor het lezen en tot gauw!